۸۷

۵۷

۵۰

۵۲

۶۴

تعداد دبستانهای سپاه دانش

۲۳۴۶

۲۹۰۷

۶۷۹۹

۱۱۱۳۳

۱۱۷۲۶

جمع مدارس

۱۶۱۷۷

۱۷۶۳۱

۲۴۰۱۱

۲۷۹۷۹

۲۸۳۳۰

تعداد دانش‌آموزان همه مقاطع تحصیلی

۲۱۴۰۸۲۰

۲۳۲۷۴۵۵

۲۶۹۹۰۵۲

۳۰۵۷۴۹۲

۳۴۱۸۲۵۰

وزش عالی دولتی نیز به موازات افزایش درآمد نفت، گسترش یافت. نفت باعث پیدایش صنایع جدید، بورورکراسی وافزایش فعالیت‌های عمرانی شد و همۀ این موارد تقاضا برای نیروی انسانی ماهر و متخصّص را افزایش ‌دادند. هزینه تربیت نیروی تحصیل کرده و تخصصی نیز از محل فروش نفت تأمین می‌شد. تا دهه ۱۳۳۰ تعداد دانشجویان کشور رقم قابل توجهی نبود. برخی منابع، تعداد دانشجویان مشغول به تحصیل در موسسات آموزش عالی داخل کشور را در سال ۱۳۳۹، ۲۳۹۵ نفر ذکر کرده‌اند.[۳۵۲] این رقم در دهه ۱۳۴۰ به سرعت رشد کرد. اقتصاد نفتی، کند بود. در سال ۱۳۰۴ تعداد دانش‌آموزان مدارس قدیم و جدید، ۷۴هزار نفر بود. این تعداد در سال ۱۳۰۸ به ۲۰۰هزار نفر، در سال ۱۳۲۰، به ۳۵۵ هزار نفر و در سال ۱۳۳۵ به ۹۶۶ هزارنفر رسید.[۳۵۳]
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت nefo.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

در پی اجرای برنامه‌های توسعه که با بهره گرفتن از درآمد نفت اجرا می‌شدند، آموزش و پرورش به نقاط بیشتری از کشور نفوذ کرد و تعداد دانش‌آموزان، مدارس و معلمان افزایش یافت. در نیمه دوم دهه ۱۳۳۰ که همزمان با برنامه دوم توسعه بود، تعداد دانش‌آموزان در سال تحصیلی ۴۶-۱۳۴۵ تعداد دانشجویان به ۷۴۷/۳۶ نفر رسید. در سال تحصیلی ۵۵-۱۳۵۴ پس از افزایش درآمد نفت تعداد دانشجویان دانشگاه‌ها به ۹۰۵/۱۵۱ نفر افزایش یافت.[۳۵۴] در دهه ۱۳۵۰ که درآمد هنگفت نفت به خزانه کشور سرازیر شد، تعداد دانشجویان دانشگاه‌های دولتی نیز حدود ۸۰ درصد افزایش یافت، تعداد دانشجویان مؤسسات آموزشی دولتی در سال ۱۳۵۰،به ۹۷۳۳۸ نفر رسید.[۳۵۵]
در دورۀ جمهوری اسلامی تعداد دانشجویان با سرعت بیشتری افزایش یافت. تعداد دانشجویان دانشگاه‌های دولتی که در سال ۱۳۶۱، ۱۱۷/۱۴۸ نفر بود، در سال ۱۳۷۰ به ۳۴۴۰۴۵ نفر و در سال ۱۳۸۰ به ۷۵۹۸۷۰ نفر و درسال ۱۳۸۷ به ۳/۳ میلیون نفر رسید.[۳۵۶] اما سایر شاخص‌ها مانند تعداد اعضای هیأت علمی، نسبت اعضاء هیأت علمی به دانشجویان، کیفیّت آموزشی، تحقیقات و پژوهش‌های علمی و … متناسب با درآمد نفت و تعداد دانشجویان، رشد نکرده است. در دهه ۱۳۷۰ که یکی از دوره‌های
براساس برخی نظریات، بویژه نظریه‌های موسوم به نوسازی، گذار از زندگی روستائی به شهرنشینی یکی از شاخص‌های توسعه قلمداد می‌شود. شهرنشینی در فرایند پیشرفت تمدن‌های بشری، یک نقطه عطف به شمار می‌رود . شهرنشینی مبنا و نقطۀ آغاز مدنیّت و پیشرفت بوده است،شاید به همین دلیل کلمۀ “تمدن”که یکی از معانی آن پیشرفت جوامع بشری و ایجاد مجموعه های منسجم سیاسی ، اقتصادی و … می باشد، از “مدینه” (شهر) مشتق شده است. از سوی دیگر همین پدیدۀ شهرنشینی اگر بصورت غیرطبیعی و ازطریق مهاجرت بی‌رویه روستائیان و تبدیل نیروهای مولد بخش کشاورزی به حاشیه‌نشین‌های شهری ص یافت.[۳۵۷] در دهه ۱۳۵۰ که درآمد هنگفت نفت به خزانه کشور سرازیر شد، تعداد دانشجویان دانشگاه‌های دولتی نیز حدود ۸۰ درصد افزایش یافت، تعداد دانشجویان مؤسسات آموزشی دولتی در سال ۱۳۵۰،به ۹۷۳۳۸ نفر رسید.[۳۵۸]
در دورۀ جمهوری اسلامی تعداد دانشجویان با سرعت بیشتری ورت گیرد، مانع توسعه محسوب می‌گردد. در این بخش از پژوهش رابطه نفت، درآمدهای نفتی و ساختار اقتصادی ناشی از نفت با پدیدهایی مانند گسترش شهرها ، پیدایش شهرهای جدید ومهاجرت روستائیان به شهرها و ساکنان شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ مورد بررسی قرار می‌گیرد.
اگرچه مهاجرت از شهر به روستا و از تولید و … ازجمله پیامدهای نفتی‌شدن اقتصاد می‌باشند که ترغیب روستائیان برای مهاجرت به شهرها را درپی دارند
بررسی روند تشدید شهرنشینی در ایران و تطبیق آن باتحولات نفت و درآمد های آن ، فرضیات فوق را تایید می کند؛ در ایران شهرنشینی و گسترش شهرها از سال ۱۳۰۰ تا ۱۳۳۰ یک روند ملایم داشت بطوری که جمعیت شهرنشین کشور از ۲۸ درصد در سال ۱۳۰۰ به ۴/۳۰ درصد در سال ۱۳۳۰ رسید. (جدول شماره ۱)
جدول شماره ۱ جمعیت شهری و روستائی ایران در سالهای ۱۳۰۰- ۱۳۵۰ به هزارنفر [۳۵۹]

سال
شاخص

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...