۲.۲.۷.۳. آزمون اصلاح شده شنای سوئدی
هدف از اجرای این تست سنجش و اندازه ­گیری استقامت عضلات بالاتنه ورزشکار است. ابتدا ورزشکار رو به زمین دراز می­کشد، دست­ها به اندازه عرض شانه از یکدیگر باز است، زانو­ها خمیده و دست­ها کاملاً کشیده­اند (شکل الف). سپس بالاتنه، به پایین می ­آید تا جایی که زاویه آرنج ۹۰ درجه می­ شود (شکل ب). سپس بالاتنه دوباره بالا می ­آید و دست­ها صاف و کشیده می­شوند. در این آزمون پا­ها درگیر نیستند. حرکت بدون مکث و استراحت بین تکرار­ها انجام می­ شود و تعداد آن در زمان یک دقیقه شمارش می­ شود.

شکل الف

شکل ب
تصویر ۴۸.۳. نحوه انجام آزمون شنای سوئدی اصلاح شده
۳.۲.۷.۳. آزمون دراز و نشست یک دقیقه­ای
هدف از اجرای این تست سنجش و اندازه ­گیری استقامت موضعی عضلات شکم می­باشد.
الف) ابتدا ورزشکار در حالت شروع به صورت خوابیده به پشت با زانو­های خمیده با زاویه ۹۰ درجه قرار گیرد. پا­ها می ­تواند به صورت جفت یا حداکثر با فاصله ۵/۲۹ سانتی­متر از همدیگر قرار گیرند. یک نفر یار کمکی قوزک پای آزمون شونده را با دست­های خود محکم نگه می­دارد. پا­های آزمون شونده باید دائماً در تماس با زمین باشند. دست­های آزمون شونده باید به همدیگر قفل شده و پشت سر قرار گیرد و پشت دست­ها باید روی تشک قرار گیرد. ب) با گفتن کلمه (رو) ورزشکار بالاتنه خود را همانند شکل ذیل بالا می ­آورد. ج) ورزشکار بدن خود را تا جایی پایین می ­آورد که قسمت بالای پشت با تشک در تماس باشد. سر، دست­ها، بازو­ها و آرنج نباید زمین را لمس کنند. د) با انجام هر تکرار، شمارنده با صدای بلند تعداد انجام صحیح حرکت را شمارش می­ کند. ه) تعداد انجام صحیح حرکات دراز و نشست در یک دقیقه شمارش و ثبت می­ شود. اگر ورزشکار به طور کامل بالا نیاید، دست­های خود را در پشت گردن به هم قفل نکند، در کمر خود قوس ایجاد کند و باسن خود را برای بلند کردن بالاتنه از تشک جدا نماید (بالا بیاورد)، یا زاویه زانوی خود را بیشتر از ۹۰ درجه کند، آن حرکت جزء حرکات صحیح قرار نگرفته و شمارش نمی­ شود.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

تصویر ۴۹.۳. نحوه انجام آزمون دراز و نشست یک دقیقه­ای
۳.۷.۳. نحوه اجرای تست فیزیولوژیک
۴.۷.۳. نحوه اندازه ­گیری ویژگی­های روانی
۵.۷.۳. نحوه اندازه گیری ناهنجاری­ها
۱.۵.۷.۳. نحوه اندازه گیری با صفحه شطرنجی
برای اندازه گیری با صفحه شطرنجی، آن را در یک مکان ثابت قرار می­دهیم. یک نقطه به صورت (+) در حدود ۴۵ سانتی­متری پشت صفحه که امتداد این نقطه باید عمود بر خط ثقل صفحه باشد را با رنگ یا گچ مشخص می­کنیم. این نقطه محل قرارگیری خط ثقل آزمون شونده است. فاصله قوزک‌­های داخلی پا­های آزمون شونده نسبت به این نقطه (+) ۴ سانتی­متر است. محل استقرار آزمون گر در حدود ۳ الی ۴ متری صفحه است که بایستی درست در راستای (عمود بر) خط ثقل صفحه و آزمون شونده باشد.
آزمون گر در حالی که رو به صفحه قرار دارد از آزمون شونده می­خواهد تا با فرمان وی بدن خود را در هر سه حالت با خط ثقل دستگاه تنظیم کند. در این موقع مشاهدات صورت گرفته از نما­های مختلف بررسی و برای دقت بیشتر در آزمون نیویورک ثبت می­شوند.
در نهایت باید اضافه کرد که صفحه شطرنجی که از خط شاقول به عنوان مرجع استفاده می­ کند، برای غربالگری وضعیت بدن بسیار مفید است و با کم­ترین آمادگی (مهارت) و تجهیزات قابل استفاده است. این روش برای ارزیابی وضعیت بدن در صفحه تاجی دارای پایایی بوده اما استفاده از این روش در صفحه سهمی به سبب فقدان روابط متقارنی که قابل قیاس باشند با محدودیت رو به رو است. شاید اشکال اصلی این وسایل در ارتباط با تعیین کایفوز، این واقعیت باشد که میزان کایفوز که از نمای جانبی مشاهده می­ شود به سبب برآمدگی کتف، پنهان می­ شود و ارزیابی دقیقی از آن به عمل نمی­آید.
۲.۵.۷.۳. آزمون نیویورک و نحوه غربالگری ناهنجاری­ها
این آزمون که ساخته گروه آموزش و پرورش ایالتی نیویورک است اولین بار به منظور ارزیابی وضعیت بدنی دانش آموزان در یک دوره نه ساله از کلاس چهارم تا کلاس دوازدهم یعنی فارغ‌التحصیلی تدوین شد. این آزمون ۱۳ حالت متفاوت بدن را مورد ارزیابی قرار می­دهد که از این ۱۳ حالت ۱۱ حالت آن مربوط به ارزیابی ستون فقرات است که مشاهدات صورت گرفته از وضعیت بدن فرد معمولاً در پشت صفحه شطرنجی در این آزمون ثبت می­ شود به گونه ­ای که برای هر وضعیت بدن سه تصویر ارائه شده و هر تصویر نمره­ای دارد. تصویر سمت چپ که نشانگر وضعیت طبیعی است نمره ۵ و تصویر وسطی که نشانگر ناهنجاری خفیف است نمره ۳ و تصویر سمت راست که بیانگر ناهنجاری شدید است نمره ۱ را می­گیرد. آزمونگر به نزدیک­ترین شکل از این سه شکل به وضعیت بدنی فرد نمره می­دهد. مجموع امتیازات هر ردیف وضعیت بدنی فرد را نشان می­دهد. البته استفاده همزمان از آزمون نیویورک و صفحه شطرنجی ضمن تسهیل تشخیص ناهنجاری، دقت اندازه گیری را نیز بالا می­برد. لذا غالباً از این دو روش به همراه یکدیگر به ویژه در مراحل غربالگری استفاده می­ شود.
به طور کلی مراحل ارزیابی با آزمون نیویورک به صورت زیر تشخیص داده می­شوند:
وضعیت ستون فقرات (Scoliosis)
از نمای خلفی باید طرف راست و چپ بدن نسبت به خط شاقولی قرینه و هر دو شانه و دو طرف لگن در یک سطح و ستون فقرات راست باشد. هر گونه انحراف از این وضعیت نشانه کج پشتی یا اسکولیوز است که ممکن است ساختاری یا وضعیتی باشد.
۹۹
تصویر ۵۰.۳. از سمت راست، ستون فقرات به طور مشخص خمیده، ستون فقرات اندکی خمیده، وضعیت طبیعی.
انحراف مچ پا به خارج
فرد پشت به صفحه شطرنجی طوری می­ایستد که آزمونگر یکی از خط­های عمودی صفحه را به عنوان خطی که بدن را به دو نیمه راست و چپ تقسیم می­ کند انتخاب کند. در حالت عادی از نمای پشتی تنها پاشنه­ها و مقدار ناچیزی از کناره­های پشتی خارجی پا قابل مشاهده می­باشد. میزان انحراف مچ پا­های فرد از این خط که باعث دیده شدن کناره­های خارجی پا می­ شود تعیین کننده درجه انحراف جانبی ستون مهره­ها می­باشد.
تصویر ۵۱.۳. حالت­های عارضه انحراف مچ پا به خارج.
کف پای صاف
برای ارزیابی این عارضه از ثبت نقش پا استفاده می­ شود. پای شخص را با پودر تالک اندود کرده، فرد روی یک صفحه سیاه می­ایستد و از روی آن کنار می­رود. از نقش پا روی صفحه سیاه با دوربین عکس گرفته می­ شود. میزان صافی از اثر پا بر عکس تخمین زده می­ شود. صافی­ها به سه درجه تقسیم می­شوند:
درجه یک: تغییر شکل کم یا ناچیز است و معمولاً درد وجود ندارد. در نقش کف پا، محور طولی از نزدیک خط داخلی می­گذرد.
درجه دو: خط نقش بسته از لبه داخلی پا فراتر نمی­رود. والگوس (چرخش به خارج پاشنه) ۱۵ درجه پاشنه و مایل بودن استخوان تالوس وجود دارد.
درجه سه: خط نقش بسته از لبه پا برآمده­تر است و همراه آن انحراف محور طولی پشت پا یا والگوس وجود دارد. سر استخوان تالوس به طرف کف پا برجسته شده و تقریباً به حالت عمودی فرو افتاده است.
تصویر ۵۲.۳. حالت­های صافی کف پا به ترتیب از راست: سالم، درجه یک، درجه دو و درجه ۳.
کف پای گود
برای ارزیابی این عارضه از ثبت نقش پا استفاده می­ شود. این روش مشابه با روش صافی کف پاست. هرگاه نقش داخلی کف پا از خط فرضی که از مرکز تاندون آشیل و در امتداد کف به طرف انگشت دوم می­رود فاصله زیادی داشته باشد، افزایش قوس پا وجود دارد. در درجات شدید، پیوستگی نقش پا از بین رفته و هر یک از اثر­های مربوط به انگشتان پا، سینه پا و پاشنه پا به طور گسسته دیده می­ شود و گاه نقش لبه خارجی پا نیز محو می­ شود.
تصویر ۵۳.۳. نقش گودی کف پا به ترتیب از راست با درجه شدت شدید، متوسط و نرمال.
نحوه ارزیابی زانوی پرانتزی و ضربدری، لوردوز و کیفوز و قوس کف پا
زانوی پرانتزی
برای ارزیابی این بیماری از کولیس استفاده می­ شود. آزمودنی بدون کفش و جوراب و در حالی که زانو­ها و ران­های وی دیده می­ شود در مقابل آزمونگر به صورت کاملاً راحت می­ایستد؛ بدون آن که متحمل انقباض غیر طبیعی و تنش غیر معمول در عضلات ناحیه ران باشد. در حالی که قوزک­های داخلی وی به یکدیگر نزدیک­اند فاصله میان فوق لقمه­های داخلی ران با کولیس اندازه ­گیری می­ شود.
تصویر ۵۴.۳. عارضه­های مربوط به زانو به ترتیب از سمت چپ: نرمال، زانوی پرانتزی، زانوی ضربدری.
زانوی ضربدری
برای ارزیابی این بیماری از کولیس استفاده می­ شود. آزمودنی بدون کفش و جوراب و در حالی که زانو­ها و ران­های وی دیده شود در مقابل آزمونگر به صورت کاملاً راحت می­ایستد؛ بدون آن که متحمل انقباض غیر طبیعی و تنش غیر معمول در عضلات ناحیه ران باشد. در حالی که زانو­های وی به یکدیگر نزدیک­اند فاصله میان قوزک­های داخلی با کولیس اندازه گیری می­ شود. این عارضه از لحاظ شدت ابتلا به چهار درجه تقسیم می­ شود:
درجه یک: فاصله میان دو قوزک داخلی از ۵/۲ سانتی­متر کمتر است.
درجه دو: فاصله میان دو قوزک داخلی بین ۵/۲ تا ۵ سانتی­متر است.
درجه سه: فاصله میان دو قوزک داخلی بین ۵ تا ۷ سانتی­متر است.
درجه چهار: فاصله میان دو قوزک داخلی بیشتر از ۷ سانتی متر است.
برای ارزیابی قوس کف پا از شاخص استاهلی استفاده کرده­ایم روش اجرا به این صورت می­باشد که ابتدا یک سطح (صفحه) صافی نزدیک دیوار در نظر گرفته می­ شود. برای اینکه آزمون از حداکثر دقت برخوردار باشد باید یک آزمونگر تمام اثر پا­ها را اندازه بگیرد (فریمن، ۱۹۹۰). اثر پا­ها با بهره گرفتن از صفحه و پودر تالک به صورتی که نمونه­ها در حالت ایستاده معمولی باشند، ثبت می­ شود. در ادامه از آزمودنی خواسته می­ شود در حدود ۱۵ ثانیه راه بروند و بعد صفحه را زیر پای آزمودنی گذاشته و برای جلوگیری از تکان خوردن آزمودنی­ها صفحه کنار دیوار قرار داده می­ شود تا آزمودنی بتواند تعادل خود را حفظ کند. با بهره گرفتن از شاخص استاهلی دو نقطه مرجع روی هر اثر کف پا گذاشته شده و خطوط از این دو نقطه رسم می­شوند. ابتدا قسمت باریک قوس (A) و در گام بعدی پهن­ترین قسمت پاشنه (B) رسم شود. قرارگیری دقیق این خطوط بر اساس قضاوت عینی بوده و این عامل می ­تواند به عنوان منبع اصلی خطا در این روش به حساب آید.
AI=A/B فرمول استاهلی (شاخص قوس پا)
همه مقادیر شاخص پا تا نزدیک­ترین یک میلی متر ثبت شوند. شاخص قوس پا احتیاج به خط مرجع دارد تا پهنای پاشنه با دقت اندازه گیری شود. برای رسیدن به این خطوط روی اثر کف پا­ها با بهره گرفتن از مداد نوک تیز نرم خط مرجع کشیده شود. معمولاً برای افزایش دقت، ساده­تر کردن محاسبات مقدار شاخص قوس پا در ۱۰۰ ضرب می­ شود.
۸.۳. روش تجزیه و تحلیل داده‌ها