تشویق کارگزاران / عوامل / توزیع کنندگان
مسابقه:
رقابت شدید داخلی
آغاز صادرات توسط رقبای داخلی
ورود یک رقیب خارجی در بازار خانگی
به دست آوردن تخصص خارجی برای بهبود رقابت پذیری داخلی

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

نظر مشتریان:
دریافت سفارشات ناخواسته از مشتریان خارجی
دریافت سفارشات پس از شرکت در نمایشگاه‌های تجاری
متفرقه:
نزدیکی به بنادر بین المللی / فرودگاه
وظیفه میهنی از شرکت‌های محلی (Leonidas:2007).
۲ – ۳۵ برنامه راهبردی توسعه صادرات غیرنفتی ایران
برنامه راهبردی توسعه صادرات غیرنفتی ایران، در سازمان توسعه تجارت تهیه شده است. این سازمان بر اساس ضرورت پیش بینی شده در برنامه چهارم توسعه مبنی بر تولید اسناد راهبردی فرابخشی تدوین این سند را در دستور کار خود قرار داده است. مخاطب برنامه پیشنهادی این سند دولت جمهوری اسلامی ایران فرض شده است و در تدوین راهبردها، اتکا به نظرات خبرگان توسعه صادرات غیرنفتی کشور شده است. (سازمان توسعه تجارت ایران:۱۳۸۶).
۲ – ۳۶ روند صادرات غیر نفتی
تا پیش از تکانه نفتی سال ۵۳-۱۳۵۲، صادرات غیر نفتی ایران از نرخ رشد در خور توجهی برخوردار بود. طی دوره ۵۲-۱۳۳۹، صادرات غیر نفتی ایران به قیمت ثابت سالیانه ۱/۹ درصد رشد داشت که اگر این رشد در سالهای پس از سال ۱۳۵۲ ادامه می یافت، امروز صادرات غیر نفتی ایران از صادرات نفتی آن نیز فزونی می‌گرفت. نرخ رشد صادرات غیر نفتی ایران تا پیش از تکانه نفتی،۲/۲ واحد بیشتر از صادرات ترکیه و بیش از ۲ برابر نرخ رشد صادرات اندونزی و نزدیک به ۳ برابر نرخ رشد صادرات پاکستان بود. طی همین دوره، نرخ رشد صادرات کشورهای خاور دور به قیمت ثابت تنها ۸/۶ درصد بوده که ۳/۲ واحد کمتر از ایران می‌باشد. اما این تصویر پس از تکانه نفتی سال ۱۳۵۳ و افزایش ۴ برابر قیمت نفت و درآمد نفتی ایران طی سال های ۵۶-۱۳۵۲ به کلی تغییر کرد و در دوره ای که حجم تجارت در جهان بطور – کلی بهبود می‌یافت و نرخ رشد صادرات اغلب کشورهای جهان افزایش داشت، صادرات غیر نفتی ایران دچار رکود گردید تا به آنجا که میزان آن به قیمت ثابت در طی سال‌های ۶۳-۱۳۶۰ به حدود۴/۱ سال ۱۳۵۲ تقلیل یافت و سپس در سالهای ۷۰-۱۳۶۹ یعنی پس از گذشت ۱۷ یا ۱۸ سال به قبل از تکانه نفتی رسید.
مهم‌ترین نکاتی که از بررسی اطلاعات مربوط به روند و ساختار صادرات غیرنفتی ایران و محیط حاکم بر آن در طول سالهای برنامه‌های توسعه اقتصادی اول تا چهارم بر می‌آید، بشرح زیر است:
اقتصاد جهانی در سال ۲۰۰۵ از نرخ رشد ۳/۴ درصدی برخوردار بوده است که بسیار بیشتر از نرخ رشد آن در دهه ۲۰۰۵-۱۹۹۹ بوده است . بنظر می‌رسد که اقتصاد جهانی قادر باشد به این نرخ رشد در سالهای آتی ادامه دهد.
نرخ رشد تجارت در این سال همانند سالهای گذشته از نرخ رشد تولید بیشتر بوده است و پیش بینی می‌شود که روندهای جهانی شدن که بعنوان موتور اقتصاد جهانی در چند دهه گذشته بوده است، همچنان ادامه یابد.
رشد قیمت انرژی در سالهای اخیر نتوانسته همانند بحرانهای نفتی ۷۵-۱۹۷۳ و ۸۱-۱۹۷۹ آثار شدیدی بر افزایش قیمت کالاهای مصرفی داشته باشد. چند عامل باعث این اتفاق شده است: اول بسیاری از کشورهای توسعه یافته در حال حاضر شدت استفاده از نفت در محصولاتشان نسبت به گذشته کاهش یافته است و خدمات بخش وسیعی از اقتصاد آنها را تشکیل می‌دهد. دوم: رشد خفیف اقتصادی آنها با رشد اندکی در دستمزد همراه بوده است، بطوریکه قیمت تمامی کالاها بجز انرژی و غذا در اروپا و آمریکا کاهش یافته است. سوم: سیاستهای پولی و مالی این کشورها به کمک تعدیل قیمت آمده است بگونه‌ای که در بسیاری از کشورها تورم تنها در بازارهای مالی و قیمت مسکن خود را نشان داده است. بخشی از افزایش قیمت طلا نیز ناشی از تقاضای پس اندازکنندگانی بوده که خواسته‌اند خود را در برابر تورم پوشش دهند.
نرخ رشد بالای کشورهای چین و هند در گذشته در سالهای آتی ادامه خواهد یافت و همچنان بعنوان بازارهای جذابی برای صادرکنندگان خواهند بود.
افزایش قیمت نفت در سال‌های آتی باعث افزایش هزینه حمل و نقل شده که می‌تواند بر هزینه کالاها و خدماتی که سهم هزینه حمل و نقل در تجارت آنها مهم است تأثیرات منفی شدیدی داشته باشد
بالاترین افزایش ارزش در سالهای گذشته برای کالاهای صادراتی متعلق به آهن و فولاد و محصولات شیمیایی بوده است.
افزایش صادرات کالا در کلیۀ کشورهای نفتی در سالهای گذشته بسیار بالا بوده است (بین ۳۶-۲۹ درصد) و این افزایش درآمد صادراتی در سال ۲۰۰۵ باعث می‌شود که در سالهای آتی آنها بتوانند از وضعیت بهتری در صادرات کالا و خدمات برخوردار باشند.
تاکنون ۱۵۰ کشور به عنوان عضو قطعی به WTO ^[۲۱]پیوسته‌اند و ۹۷ درصد تجارت جهانی به این کشورها اختصاص دارد.
روند همگرایی بصورت منطقه‌ای و ایجاد اتحادیه‌های تجاری بین کشورها همچنان در حال انجام است. بعبارت دیگر اگرچه اکثر کشورها عضو سازمان جهانی تجارت شده‌اند ولی هیچ کدام از تشکیل و عضویت در پیمانهای منطقه‌ای غافل نمانده‌اند. تشدید حرکت کشورهای عربی جهت ایجاد بازار مشترک در خاورمیانه همگی از جمله نشانه‌های تشدید فعالیتهای همکاری اقتصادی بین کشورهای منطقه می‌باشد.
برای اولین بار از سال ۱۳۶۸، سهم صادرات غیرنفتی ایران به ۱/۰ صادرات جهانی افزایش یافته است.
صادرات غیرنفتی به بازارهای پیشرفته و بزرگ که ۸۰ درصد تجارت جهانی بین آنها انجام می‌شود، شامل امریکای شمالی، کانادا، ژاپن، اتحادیه اروپا بسیار ناچیز بوده و روند آن در سالهای گذشته به اتحادیه اروپا نزولی بوده است.
صادرات غیرنفتی به بازارهای همجوار (بازارهای طبیعی ایران)، رشد داشته است و انتظار می‌رود رشد بیشتری را در سالهای آینده نشان دهد.
بازارهای همجوار جزء کشورهای در حال توسعه محسوب و تجارت اغلب آنها محدود است، این کشورها عموماً دارای مشکلات سیاسی هستند و حضور بلندمدت در آنها نیاز به تقویت همکاری‌های بین‌المللی دارد.
محصولات پتروشیمی به بازارهای آسیایی و اروپایی صادر می‌شوند که عموماً بازارهای جدیدی برای ایران هستند.
محصولات صنعتی، کشاورزی، خدمات عموماً به بازارهای طبیعی ایران صادر می‌شوند و ایران سهم بالایی در بازارهای جهانی آنها ندارد.
رشد ارزش صادراتی آهن، فولاد و محصولات شیمیایی در سطح جهانی، عامل مؤثری در جهت توسعه صادرات غیرنفتی کشور بوده است.
اقدامات انجام شده در برنامه‌های سوم و چهارم به تأسیس نهادهای لازم برای توسعه صادرات منجر شده است (صندوق ضمانت صادرات، بانک توسعه صادرات، سازمان توسعه تجارت و …).
در طی برنامه‌های اول و دوم، اجرای مجموعه‌ای از سیاستها در جهت آزاد سازی و کاهش مقررات و بوروکراسی توانسته است محدودیتهای داخلی صادرات را رفع نمایند. محوریت سیاستهای برنامۀ سوم و چهارم در توسعۀ صادرات مبتنی بر سیاستهای تجاری استراتژیک بوده است. در این دو برنامه، سیاست اصلی حمایت از صادرکنندگان و نیز تأسیس نهادهای جدید صادرات بخوبی دنبال شده است.
روند سالهای گذشته نشان می‌دهد که ایران در حال از دست دادن بازارهای سنتی و یافتن بازارهای جدید در جهان می‌باشد.
افزایش قیمت انرژی باعث افزایش سهم پتروشیمی و کالاهای صنعتی در صادرات غیرنفتی ایران گردیده است. بدیهی است بدلیل وجود مزیت نسبی تولید صادرات محصولات انرژی بر و وابسته به نفت در ایران تقویت حضور ایران در بازارهای جدید و تمرکز در آنها همراه با تقویت فعالیتهای بازاریابی و تعاملات سیاسی توسط دولت ضروری است.
کاهش متوسط ارزش هر تن کالای صادراتی طی دو دهۀ اخیر روندی نگران کننده است که بخشی از آن ناشی از رقابتی شدن بازارها و روند نزولی قیمتهای بین المللی است.
صادرات خدمات فنی و مهندسی از قابلیت‌های لازم در کشور برخوردار است که روند مناسبی را نیز طی دهۀ گذشته طی نموده است. امّا جوان بودن این فعالیت و تفاوتهای ماهوی آن با صادرات کالا قابل توجه است. این فعالیت کاملاً متکی به روابط سیاسی کشور با سایر کشورهاست که در صورت تقویت تحریم‌های سیاسی به سرعت بازار خویش را از دست خواهند داد.
فاصلۀ زیاد بین نرخ تورم داخلی (۱۵ درصد در سال ۱۳۸۵) و جهانی (۳/۲ درصد کشورهای پیشرفته و ۳/۵ سایر کشورها) باعث کاهش قدرت رقابت صادرکنندگان ایرانی می‌شود که در صورت تثبیت نرخ ارز تهدیدی جدی برای صادرات خواهد بود.
اجرای سیاستهای اصل ۴۴ می‌تواند فرصت‌های جدیدی برای بخش خصوصی در صادرات بوجود آورد. هرچند که احتمال تأثیرگذاری آن در کوتاه مدت بسیار اندک است (سازمان توسعه تجارت ایران:۱۳۸۶).
۲ – ۳۷ فرش ایران
انسان بر اثر نیاز از دیرباز در اندیشه آن بود که زیراندازی مناسب و پوششی درخور برای خود آماده سازد که هم او را از گزند باد و باران مصون دارد و هم بستری نرم برایش فراهم آورد و عایقی در برابر گرما و سرما باشد. آشیانه پرندگان و ساقه‌های در هم تنیده گیاهان یکی از الگوهایی بود که انسان را به سوی بافته‌ها سوق می‌داد. انسان نخستین در طی قرنها به روش درهم تنیدن الیاف گیاهی و پوست درختان، به صنایعی نظیر سبد بافی آشنا شده بود، و اکنون با بهره‌گیری از پشم حیواناتی که قابلیت زیست در جوامع اولیه را داشتند، می‌توانست زیر اندازهایی نه چندان نرم ارائه دهد.
زنان از جمله کسانی بودند که از آغاز در این فن کوشش بسیار داشتند و به بافت دست بافتهای پوششی و زیراندازی و روپوش حیوانات و کیسه حمل مواد دست می‌یازیدند.
زیراندازهای نخستین متشکل از پوست نرم حیوانات و الیاف نرم گیاهی و بوریا بود اما به دلیل گسترش جوامع اجتماعی و کاهش شکار، نیاز به تولید بیشتر زیراندازهای دست بافته روز به روز بیشتر شد و بافت این گونه زیراندازها تکامل یافت.
کاوشهای باستانشناسی نشان می‌دهد استفاده از بوریاهای بافته شده از نی‌های منطقه میان رودان، از هزاره چهارم و پنجم متداول بوده و بافت گلیم تا سده پانزده قبل از میلاد، به مرحله بالایی از تکامل رسیده است.
کهن‌ترین دستبافته‌ای که باستانشناسان به آن دست یافته‌اند، قالیچه‌ای است که به علت دستیابی به آن در گور یخ زده یکی از فرمانروایان سکایی در دره ‌پازیریک در سیبری، به نام قالیچه پازیریک نامیده شده است. این فرش که به عنوان پوشش اسب به کار می‌رفته هم اکنون در موزه ارمیتاژ لنینگراد نگهداری می‌شود و صاحب نظران با توجه به نقشهای روی این قالی که شبیه نقوش اصیل هخامنشی است آن را ایرانی می‌دانند و بر این باورند که فرش پازیریک از دست بافتهای مادها و پارت‌ها (خراسان بزرگ قدیم) است.
رنگهای مورد استفاده در این قالی قرمز اخرایی، زرد، سبز کمرنگ و نارنجی است. تشابه نقوش سواران و مردان پیاده که در کنار اسبان خود راه می‌پیمایند، و جانواران بالدار در این قالی با نقوش تخت جمشید، درستی نظر این پژوهشگران را قویتر می‌سازد. صاحبنظران همچنین معتقدند بافت قالیچه‌ای با چنین ویژگیها، مستلزم دارا بودن پشتوانه‌ای فرهنگی و هنری در ارتباط با بافت فرش، کمینه برای چندین قرن خواهد بود و مبین این نکته است که در سده‌های متمادی، پیش از بافت فرش معروف پازیریک، این حرفه در فلات ایران رواج داشته و ایرانیان به رمز آن پی‌برده بودند.
گفتار مورخان نیز، حاکی از تایید همین نکته است. به طوری که گزنفون مورخ یونانی در کتاب خود موسوم به «سیرت کوروش» می‌گوید: «ایرانیان برای اینکه بسترشان نرم باشد، قالیچه زیر بستر خود می‌گستردند».