– دیدگاه کنوانسیون منع استفاده، انباشت، تولید، خرید و فروش مین‌‌های ضد‌‌نفر و انهدام آنها (معاهده اتاوا ۱۹۹۷) .

• • ماده ۲ – تعریف مین ضد‌‌نفر

مین‌‌های ضد‌‌نفر، آن‌‌دسته از مین‌‌هایی است که طراحی آنها به‌‌گونه ایست که با حضور، مجاورت و تماس شخص منفجر شده و علاوه بر وی ممکن است موجب ناتوانی، جراحت یا مرگ اشخاص دیگر نیز بشود.
ماده ۱ تعهدات کلی اعضا

1. 1. A) از مین‌‌های ضد‌‌نفر استفاه نکند.

B)‌ در توسعه، تولید، تحصیل، انباشت، ‌نگهداری یا انتقال به دیگری بصورت مستقیم و یا غیر‌‌مستقیم مین‌‌های ضد‌‌نفر مشارکت نکند.
۲- هر دولت عضو، تعهد به نابودی اطمینان به از بین‌‌بردن مین‌‌های ضد‌‌نفر بر‌‌طبق مقررات این کنوانسیون می‌‌نماید.
دولت‌‌های عضو همچنین می‌‌بایست:

• • ذخایر مین خود را در طول ۴‌‌سال از بین برند ( ماده ۴)

• • میدان‌‌های مین را در طول ۱۰‌‌سال از بین برند ( ماده ۵)

• • مجروحان مین‌‌ها را مساعدت نمایند.( ماده۶)‌

۳٫۳٫ تأثیر مین
حمایت از کودکان و سایر غیرنظامی ها از مین‌‌ها و مهمات منفجر‌‌شده نیاز به اقدام در چهار حوزه دارد: تحقیق و ارزیابی برای مشخص کردن آلودگی و تأثیر مین، آگاهی از مین به‌‌منظور کمک به کودکان تا از مین‌‌ها دوری کنند و اقدامات امنیتی را انجام دهند، خنثی‌‌سازی مین‌‌ها به‌‌منظور برداشتن آنها و کمک بازمانده‌‌ها برای حمایت از توانبخشی کودکان.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

برنامه‌‌های ملی مین باید یک جایگاه اصلی به جامعه مین‌‌زده و کودکانشان بدهد. در اصطلاح واقعی این بدین معنی می‌‌باشد که اطمینان دهد خانواده‌‌ها دسترسی امنی به خانه‌‌هایشان، خدمات بهداشتی، مکان‌‌های آب، مدرسه، مزرعه خواهند داشت. برنامه‌‌های محلی تأثیر مین باید به کشورهای جنگ‌‌زده حق ابراز عقیده در اولویت‌‌های جایگاه را بدهند.
آرامش هرگز به‌‌طور کامل به دست نمی‌‌آید در‌‌حالی‌‌که مین‌‌ها به‌‌طور مداوم غیرنظامی‌‌های بی‌‌گناه را در معرض خطر قرار می‌‌دهند. تأثیر مین به‌‌طور جدی برای عملیات حفظ صلح و ایجاد صلح مهم می‌‌باشد. در واقع این هم به معنای حمایت از نظامیان و هم از اولویت‌‌های بشردوستانه می‌‌باشد. بازگرداندن پناهندگان برای هر پروسه صلح امری ضروری می‌‌باشد. بدون منابع لازم و تعهد برای پاکسازی منطقه‌‌های مین‌‌گذاری شده در طول خطوط بازگشت و در مناطق موردنظر نمی‌‌تواند تصور شود چه برسد به اینکه تصویب شود. صدها‌‌هزار بچه و زن بعد‌‌از بازگشت به خانه باید زمین‌‌های امن برای کشاورزی و مناطق امنی برای مدرسه داشته باشد.
مین‌‌ها در سال‌‌۲۰۰۰
تولید‌‌کننده مین‌‌های ضدنفر:
چین، کوبا، مصر، هندوستان، ایران، عراق، میانمار، فدراسیون روسیه، سنگاپور، ترکیه، ایالات متحده آمریکا، ویتنام، جمهوری فدرال یوگسلاوی.^۲۴۴
بزرگترین انبارهای مین (میلیون‌‌ها مین)
چین‌‌(۱۱۰)، فدراسیون روسیه‌‌(۶۰)، بیلوروسی‌‌(۱۵-۱۰)، ایالات متحده امریکا‌‌(۱۱)، اوکراین‌‌(۱۰)، پاکستان(۶)، هند(۴).^۲۴۵
دولت‌‌هایی که تاکنون با کنوانسیون اوتاوا موافقت کردند:
ارمنستان، آمریکا، آذربایجان، بحرین، بلاروس، جمهوری مرکزی آفریقا، چین، کومور، جمهوری کنگو، کوبا، جمهوری دموکراتیک مردم کره، جمهوری دموکراتیک کنگو، مصر، اریتره، استونی، فنلاند، گرجستان، هند، ایران، عراق، اسرائیل، قزاقستان، کویت، قرقیزستان، جمهوری دموکراتیک مردم لائو، کتونی، لبنان، لیبی، مغولستان، مراکش، میانمار، نپال، نیجریه، عمان، پاکستان، پالئو، پاپوا، گینه نو، کره، فدراسیون روسیه، عربستان صعودی، سنگاپور، سومالی، سریلانکا، سوریه، تونگا، ترکیه، امارات متحده عربی، ایالات متحده آمریکا، ازبکستان، ویتنام، جمهوری فدرال یوگسلاوی.^۲۴۶
اهمیت تأثیرات مین در حفظ صلح در کوزوو در سال ۱۹۹۹ نشان داده شد وقتی که UNICEF با همکاری مرکز تنظیم اثر مین UN از نیروی امنیت بین‌‌المللی در پیمان کوزوو برای دادن اولویت به پاکسازی کردن مدارس از مین حمایت کرد. در کوزوو، به دنبال برگشت پناهندگان در سال‌‌۱۹۹۹، مین‌‌ها و UXOs در داخل مدارس و در اطراف آن مانع بزرگ برای متوقف کردن برگشت کودکان به مدرسه بود. از طریق فعالیت پاکسازی مین توسط NGOs و سایر آژانس‌‌ها، ۷۷۶‌‌مدرسه و تعدادی از منطقه‌‌های بازی برای کودکان از مین پاکسازی شده و تصور شد که تا پایان نوامبر سال‌‌۲۰۰۰ امن باشد.^۲۴۷
بخش اثر مین سازمان ملل متحد که در سال‌‌۱۹۹۷ شکل گرفت یک نقش هماهنگ کننده عالی در میان آژانس‌‌های UN بازی کرده است و با UNICEF و سایر شرکای UN و NGO فعالیت می‌‌کند تا آگاهی از مین، کمک بازمانده‌‌ها و توانبخشی برای کودکان و جوامع متأثر را فراهم کند.
۱٫۳٫۳٫ بررسی و ارزیابی مین‌‌ها
بررسی جهانی مین یک تلاش گروهی توسط NGOs می‌‌باشد. بخش ساز و کار‌ مین UN و مرکز بین‌‌المللی ژنو برای پاکسازی مین، بررسی‌‌ها و ارزیابی‌‌های مین را تنظیم می‌‌کنند. اینها مقدار آلودگی مین و تأثیر اجتماعی‌‌–‌‌اقتصادی آن را مشخص می‌‌کنند. بین سال‌‌های‌‌۱۹۹۷ و‌‌۲۰۰۰ ارزیابی و بررسی‌‌های ملی و منطقه‌‌ای مین انجام شده است یا در ۲۴‌‌کشور و منطقه شروع شده است. در یمن یک تحقیق ملی جامع در اواسط سال‌‌۲۰۰۰ تکمیل شد، و تحقیقات مشابه‌‌ای در افغانستان، آنگولا، کامبوج، چاد، اریتره، اتیوپی، عراق شمالی، ایالت کوزوو، لبنان، موزامبیک، سومالی، تایلند، صحرای‌‌غربی شروع یا برنامه‌‌ریزی شد.^۲۴۸
مطلوب این است که ارزیابی‌‌ها و بررسی‌‌ها باید جریان افراد آواره و پناهنده و موقعیت‌‌های اردوگاه، مدارس، امکانات فرهنگی و بهداشتی، مزارع و مناطق بازی را شناسایی کنند. در سال‌‌۲۰۰۰ سیل‌‌های ویران‌‌کننده در موزامبیک که تقریباً ۲‌‌میلیون نفر را تحت‌‌تأثیر قرار داد تأثیر مین‌‌ها را در بعضی مناطق پیچیده و علامت‌‌های مناطق مین‌‌گذاری شده را شست و مین‌‌ها را به داخل مناطقی که قبلاً پاکسازی شده بود یا خالی از مین بود جابه‌‌جا کرد.
۲٫۳٫۳٫آگاهی از مین
آگاهی از مین، به افراد کمک می‌‌کند تا مین‌‌ها را تشخیص دهند و از آنها دوری کنند و مناطق مین‌‌گذاری شده را حدس بزنند و وقتی یک مین پیدا می‌‌شود یا یک حادثه اتفاق می‌‌افتد، اقدامات لازم را انجام دهند. در حدود نصف کشورهای مین‌‌زده جهان برنامه‌‌های آگاهی از مین را به عهده گرفته‌‌اند. اغلب گروه‌‌های آگاهی مین به‌‌سادگی وارد یک جامعه می‌‌شوند و اطلاعاتی را ارائه می‌‌دهند و جامعه را ترک می‌‌کنند بدون توجه به الگوهای زندگی روزانه که کودکان و خانواده‌‌هایشان را در معرض صدمه و مرگ قرار‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ می‌‌دهد. با بهره گرفتن از رسانه‌‌های گروهی و رویکردهای مشارکتی برنامه‌‌های اخیر، آگاهی از مین جوامع را در پروسه یادگیری درگیر کرده است و کمک کننده‌‌های بین‌‌المللی اکنون برای حمایت از چنین برنامه‌‌های طولانی‌‌مدت بیشتر آماده هستند.
در کوزوو، UXOs تهدید بزرگتری در مقایسه با مین‌‌ها در بعضی مناطق می‌‌باشند و پیام‌‌های آگاهی از مین باید این را نشان دهد. آگاهی از مین می‌‌تواند با بهره گرفتن از تکنیک‌‌های تعاملی مناسب برای نیاز ‌‌‌‌‌‌‌‌گروه‌‌های سنی مختلف در برنامه درسی مدرسه گنجانده شود. در جمهوری دموکراتیک مردم لائو، آگاهی از مین به‌‌طور خاص برای کودکان حیاتی می‌‌باشد زیرا بسیاری از فعالیت‌‌های روزانه‌‌شان آنها را در تماس نزدیک با بحث‌‌های خوشه‌‌ای قرار می‌‌دهد. در ماه‌‌می سال‌‌۲۰۰۰ یک پروژه پاکسازی در ایالت هوآ‌‌فان بیش از ۳۰۰‌‌بمب خوشه‌‌ای را از حیاط یک مدرسه خارج کرد.^۲۴۹
UNICEF، آژانس‌‌های اصلی UN برای آگاهی از مین، دستورالعمل‌‌های بین‌‌المللی^۲۵۰ و وسایل آموزشی را با همکاری سایر شرکا گسترش داده است. اگرچه دستورالعمل ها اساساً کلی می‌‌باشد اما به تکنیک‌‌های بچه با بچه تأکید می‌‌کنند به منظور اینکه کودکان به دوستانشان آموزش و هشدار می‌‌دهند در‌‌حالی‌‌که بازی‌‌ها و فعالیت‌‌های نقش‌‌گذاری به کودکان در درک خطر آنها کمک کرده‌‌اند به‌‌منظور دست یافتن کودکان به این پیغام که این فعالیت‌‌ها باید خیلی زیاد انجام شوند.
در آنگولا، UNICEF از فعالیت‌‌های آگاهی مین حمایت کردند که در سال‌‌۱۹۹۹ از طریق تئاتر محلی، پوستر، نمایش عروسکی، ترانه‌‌های سنتی، رقص، و بازی‌‌ها تقریباً به۴۰۰۰۰۰‌‌نفر رسید. ^۲۵۱در السالوادور آموزش آگاهی مین مبتنی بر جامعه مؤلفه یک برنامه ساز و کار‌ مین بوده است که کشور را از خطر مین بعد از پایان جنگ جهانی در سال‌‌۱۹۹۲ نجات داده است. واحدهای سیار از اطلاعات تشویق‌‌کننده کودکان استفاده کردند تا تیم‌‌های آموزش دهنده را در جوامع روستایی گسترش دهند از جمله تقریباً ۲۶۰۰۰ دانش‌‌آموز همراه با پیغام‌‌ها توسط برنامه‌‌های رادیویی و تلویزیونی هدایت شدند.^۲۵۲
در سال‌‌۱۹۹۹، UNICEF نقش عمومی را در آموزش‌‌های هماهنگ‌‌کننده آگاهی از مین برای پناهندگان کوزوو قبل از برگشت‌‌شان به خانه ایفا کرد. در‌‌حالی‌‌که در اردوی پناهندگی معلم‌‌ها آموزش می‌‌دیدند و برای گروه‌‌های تئاتر سیار و برای پیغام‌‌های رادیویی و تلویزیونی حمایت فراهم می‌‌شد بیش از ۱‌‌میلیون پوستر و بروشور توزیع شد.
۳٫۳٫۳٫ پاکسازی مین‌‌ها
پاکسازی مین‌‌ها یک کار خطرناک، پر‌‌هزینه و طولانی‌‌مدت می‌‌باشد. هر کدام از مین‌‌ها برای انتقال دادن ۱۰۰‌‌برابر بیشتر از پخش کردن آنها وقت می‌‌گیرد و یک سلاحی که تولید آن ۳‌‌دلار یا کمتر خرج بر‌‌می‌‌دارد و انتقال آن ۱۰۰۰‌‌دلار هزینه دارد. در سراسر جهان خنثی کننده‌‌های مین زندگی‌‌شان را برای خنثی کردن این سلاح‌‌های خطرناک به خطر می‌‌اندازند. خنثی کردن مین‌‌ها با اهداف و اولویت‌‌های مختلف انجام می‌‌شود که شامل پاکسازی مناطق استراتژیک مانند فرودگاه، نیروگاه، ارتباطات، حمل و نقل مانند جاده‌‌ها و پل‌‌ها، مزارع و مراتع برای تولید غذا و خانه‌‌ها، منابع آب، درمانگاه، مدارس، گذرگاه‌‌های عابر پیاده و سایر مناطق ضروری برای زندگی اجتماعی می‌‌باشد.
در بوسنی‌‌و‌‌هرزگوین، خنثی کردن مین‌‌ها به تعویق می‌‌افتد زیرا هیچ توافقی در مورد اینکه کدام یک از ۱۸۰۰۰‌‌منطقه ی مین‌‌گذاری‌‌شده باید اول پاکسازی شود انجام نشد. در این مورد قراردادها برای پروژه‌‌های خنثی کردن مین مبتنی بر وسعت هر ناحیه پاکسازی شده می‌‌باشد بنابراین خنثی کننده‌‌های مین روی زمین کشاورزی و مراتع تمرکز می‌‌کنند نه روی مناطق شهری. در شهر ویتز برای مثال خنثی‌‌کننده مین سیار زمین‌‌های عمومی را پاکسازی کرد و از پاکسازی خانه‌‌ها اجتناب کرد. در سال‌‌۱۹۹۹، UNHCR از یک برنامه خنثی‌‌سازی مین حمایت کرد به منظور اینکه خانه‌‌ها را برای اسکان دادن پناهندگان پاکسازی کند و ۷۰‌‌خانه را در شهر پاکسازی کرد.^۲۵۳
یک منطقه مین‌‌گذاری شده بزرگ در یک بخش دورافتاده، خطر کمی ایجاد می‌‌کند در‌‌حالی‌‌که یک تعدادی از مین‌‌ها یا UXOs در مناطق پُر‌‌جمعیت می‌‌تواند زندگی بسیاری را به خطر بیندازد و به شدت فعالیت اقتصادی را مختل کند. برای مثال، بیش از ۱۱۰۰۰۰ آواره داخلی در کامبوج، یا منتظر اسکان دادن هستند یا اینکه اخیراً به خانه‌‌هایشان در روستاها برگشته‌‌اند. بیشتر این روستاها یا مین‌‌گذاری شده یا نزدیک مناطق مشکوک به مین‌‌گذاری شده می‌‌باشند و تعمیر جاده‌‌ها ، مدارس، و سیستم‌‌های آبیاری تا زمانی که خطر مین‌‌ها از بین نرفته است مشکل می‌‌باشد.^۲۵۴ در موزامبیک، هشت مین مانع از بازگشت بیش از ۲۰۰۰۰ نفر به روستاهایشان در دوره مانیکا به صورت ۷‌‌سال شد تا وقتی که آنها در سال‌‌۱۹۹۶ خنثی شدند.^۲۵۵
اگرچه افغانستان یکی از بزرگ‌‌ترین عملیات‌‌های خنثی‌‌سازی جهان را دارد اما مین‌‌ها هنوز باعث قربانی افراد زیادی می‌‌شوند که تعدادی از آنها کودکان بودند. در شهر قندهار فقیرترین مردم در‌‌حال ساختن خانه‌‌های موقت در وسط یک منطقه‌‌ی مین‌‌گذاری شده که هنوز در‌‌حال پاکسازی می‌‌باشد بوده‌‌اند و کودکان میان قلوه‌‌سنگ‌‌های خطرناک بازی می‌‌کنند.^۲۵۶ چنین موقعیت‌‌هایی حکایت از نیاز برای برنامه‌‌های انجام شده مین دارد که ارزیابی کرده، مشخص کردن آگاهی از مین و توانبخشی بازمانده‌‌ها با بازسازی جوامع را به هم مربوط می‌‌کند.
پاکسازی مین اگرچه پر‌‌هزینه می‌‌باشد اما آن تاوان کوچکی می‌‌باشد به منظور جلوگیری از آسیب‌‌های ویران کننده که آنها ایجاد می‌‌کنند. اکثریت بازمانده‌‌های انفجار مین، غیر‌‌نظامی‌‌ها از جمله زنان و کودکان می‌‌باشند. مین‌‌های ضد نفر به‌‌منظور تهدید کردن بزرگسالان طراحی می‌‌شود یعنی نه برای کشتن آنها بلکه برای معلول کردن آنها به کار می‌‌رود. برای هیکل ضعیف‌‌تر بچه، انفجار حتی کوچک‌‌ترین مین می‌‌تواند کشنده باشد. در کامبوج در حدود ۲۰‌‌درصد کل کودکان زخمی شده توسط مین‌‌ها و UXOs به علت جراحت‌‌هایشان می‌‌میرند.^۲۵۷ برای کودکانی که زنده می‌‌مانند مشکلات پزشکی مرتبط با قطع عضو اغلب جدی می‌‌باشد وقتی که اعضای بدن یک بچه سریع‌‌تر از بافت‌‌های مجاور رشد می‌‌کند و نیاز به قطع پیاپی دارد.
کمک به بازمانده‌‌های انفجار مین طبق کنوانسیون اوتاوا حکم می‌‌شود و کنوانسیون حقوق کودکان به تصویب کشورها برای حمایت از بهبودی روانی و جسمی و استقرار اجتماعی کودکان زخمی شده در مخاصمات مسلحانه نیاز دارد. مداوا و توانبخشی کامل برای یک بازمانده می‌‌تواند حداکثر ۱۰۰۰‌‌دلار در کشورهای فقیر در‌‌حال توسعه هزینه داشته باشد^۲۵۸ جایی که متوسط GNP برای هر شخص تنها چند صد دلار در سال می‌‌باشد. هزینه عضو مصنوعی از ۳۵‌‌دلار تا ۲۵۰‌‌دلار یا بیشتر متغیر است. مراقبت‌‌های مادام‌‌العمر برای یک معلول می‌‌تواند به هزاران‌‌دلار برسد. در سراسر جهان حدود ۳۰۰۰۰۰‌‌بازمانده انفجار مین وجود دارد.^۲۵۹ در آنگولا به منظور تأمین نیازهای معلولین به ۵۰۰۰‌‌عضو مصنوعی جدید در سال نیاز خواهد بود یعنی بیش از دو‌‌برابر تعدادی که هم اکنون در آنجا تولید می‌‌شود. بازمانده‌‌های انفجار مین اغلب با تبعیض و بدنامی حتی در داخل خانواده‌‌هایشان مواجه می‌‌شوند.
در تعدادی از کشورهای مین‌‌زده، مراقبت‌‌های پزشکی، ضروری و عضو مصنوعی به طور فزاینده‌‌ای در دسترس قرار می‌‌گیرند اما بازمانده‌‌ها اغلب به‌‌منظور به‌‌عهده گرفتن عواقب معلولیت طولانی مدت‌‌شان به خودشان سپرده می‌‌شوند. عضو مصنوعی به‌‌طور‌‌جدی تنها یک بخش مهم از کمک می‌‌باشد. ICBL اولویت‌‌های مهمی را برای کودکان بازمانده از انفجار مین قرار داده است که شامل موارد زیر می‌‌شود:^۲۶۰