شکل ۴-۷: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با اسید سالیسیلیک بر میزان نشت­یونی یاخته­های برگ در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی مولار: b5.
۴-۳-۲۰- تاثیر شوری و سدیم نیتروپروسید و برهمکنش آن­ها برمیزان نشت یونی
میزان نشت یونی غشاء یاخته­های برگ، در سطوح متفاوت شوری، در رقم تامپسون سیدلس کم‌تر از رقم قره­شانی بود. کاربرد ۵/۱ میلی‌مولار سدیم نیتروپروسید، در هر دو رقم (به استثناء شوری ۱۰۰ میلی­مولار در رقم قره­شانی)، بهترین غلظت، برای کاهش درصد نشت یونی غشاء یاخته­های برگ بود، اما با افزایش میزان شوری (به ویژه در ۷۵ و ۱۰۰ میلی‌مولار)، از تأثیر این ترکیب، بر نشت یونی غشاء یاخته­های برگ، به میزان زیادی کاسته شد (شکل ۸).

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

در سطح شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، در هر دو رقم کابرد این ترکیب تأثیر معنی‌داری از نظر آماری، بر کاهش نشت یونی غشاء برگ نداشت. میزان نشت یونی غشاء یاخته­های برگ، در تیمار شوری ۷۵ میلی‌مولار (بدون کاربرد سدیم نیتروپروسید) در قره­شانی و تامپسون­سیدلس (در مقایسه با شاهد)، به ترتیب ۴۷/۸۰ و ۱۴/۹۶ درصد بود، اما با کاربرد سدیم نیتروپروسید، با غلظت ۵/۱ میلی‌مولار در تیمار شوری مشابه، میزان این شاخص در رقم قره‌‌شانی، به ۵۲/۵۴ درصد و در رقم تامپسون­سیدلس، به ۶/۷۱ درصد کاهش یافت.
شکل ۴-۸: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با سدیم نیترو­پروسید بر میزان نشت یونی در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی مولار: b5.
۴-۳-۲۱- تاثیر شوری و اسید سالیسیلیک و برهمکنش آن­ها بر محتوای نسبی آب برگ
در این پژوهش، محتوای نسبی آب برگ، تحت تأثیر شوری، کاهش معنی‌داری داشت. در تامپسون­سیدلس، محتوای نسبی آب برگ، در تیمار شوری ۷۵ میلی‌مولار، ۱۲/۲۶ و در تیمار شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، ۰۲/۳۲ درصد، کاهش در مقایسه با شاهد داشت، اما در قره‌شانی، میزان این شاخص، در تیمارهای شوری ۷۵ و ۱۰۰ میلی‌مولار، به­ترتیب ۵۶/۱۹ و ۷/۳۳ درصد کاهش نشان داد (شکل۴-۹).
استفاده از اسید سالیسیلیک، تا حدودی توانست از اثر منفی شوری، بر میزان محتوای نسبی آب برگ کم نماید. در قره‌شانی کاربرد اسید سالیسیلیک، با غلظت ۳۰۰ میلی‌گرم در لیتر باعث شد که در تیمار شوری ۷۵ میلی‌مولار ، ۱۵/۸ درصد و در تیمار شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، ۸۵/۱۶ درصد کاهش در محتوای نسبی آب برگ مشاهده گردد. همچنین در رقم تامپسون سیدلس، با غلظت مشابه اسید سالیسیلیک، در شوری ۷۵ میلی‌مولار، ۵۵/۹ و در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، ۴۲/۱۷ درصد، کاهش در محتوای نسبی آب برگ مشاهده شود. غلظت های ۲۰۰ و ۳۰۰ میلی‌گرم در لیتر اسید سالیسیلیک بهترین تأثیر را بر محتوای نسبی آب برگ گذاشتند.
شکل ۴-۹: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با اسید سالیسیلیک بر محتوای نسبی آب برگ در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی­مولار: b5.
۴-۳-۲۲- تاثیر شوری و سدیم نیتروپروسید و برهمکنش آن­ها بر محتوای نسبی آب برگ
نتایج مقایسه میانگین­ها نشان داد که سدیم نیتروپروسید، در همه غلظت‌های به­کار رفته، در کاهش تأثیر منفی شوری، بر محتوای نسبی آب برگ موثر بود. این ترکیب، درغلظت ۵/۱ میلی‌مولار، بهترین تأثیر را بر بهبود محتوای نسبی آب برگ داشت. در قره‌شانی، درسطوح شوری‌ ۷۵ و ۱۰۰ میلی‌مولار، کاربرد سدیم نیتروپروسید، با غلظت ۵/۱ میلی‌مولار، باعث شد که به­ترتیب ۱۷ و ۴/۱۹ درصد­، کاهش در مقایسه با شاهد، در محتوای نسبی آب برگ صورت گیرد. کاربرد سدیم نیتروپروسید، با غلظت مشابه در تامپسون­سیدلس باعث شد که کاهش در محتوای نسبی آب برگ، در شوری ۷۵ میلی‌مولار، به ۳۳/۱۸ درصد و در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، به ۶۱/۲۳ درصد در مقایسه با شاهد برسد (شکل ۴-۱۰).
شکل۴-۱۰: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با سدیم نیترو­پروسید بر محتوای نسبی آب برگ در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی مولار: b5.
۴-۴- ویژگی‌های بیوشیمیایی
۴-۴-۱- تاثیر شوری و اسید سالیسیلیک و برهمکنش آن­ها بر میزان مالون­دی آلدئید
نتایج این پژوهش، نشان داد که در هر دو رقم، شوری به­ طور معنی‌داری از لحاظ آماری، باعث افزایش میزان مالون­دی­آلدئید گردید. بیشترین میزان این شاخص، مربوط به تیمار شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، بدون کاربرد اسید سالیسیلیک بود. کاربرد اسید سالیسیلیک، به­ ویژه در سطوح شوری کم (۲۵ و ۵۰ میلی‌مولار)، به میزان زیادی توانست از اثرات منفی شوری کاسته و میزان مالون­دی­آلدئید را کم نماید. در قره‌شانی، میزان مالون­دی­آلدئید در برگ در سطوح شوری ۷۵ و ۱۰۰ میلی‌مولار (در مقایسه با شاهد)، به ترتیب ۹/۴ و ۹۴/۵ برابر و در تامپسون سیدلس، در شوری ۷۵ میلی‌مولار ۳۳/۴ برابر و در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار ۱۴/۵ برابر شد (شکل۴-۱۱).
کاربرد اسید سالیسیلیک، تأثیر خوبی بر کاهش میزان مالون­دی­آلدئید در هر دو رقم داشت، به­ طوری که با کاربرد اسید سالیسیلیک، با غلظت ۳۰۰ میلی‌گرم در لیتر، میزان این شاخص، در قره‌شانی در مقایسه با شاهد در شوری ۷۵ میلی‌مولار، ۱۹/۲ برابر و در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، ۲۸/۳ برابر شد و همچنین در تامپسون­سیدلس، میزان این شاخص، در تیمار مشابه اسید سالیسیلیک در سطوح شوری ۷۵ و ۱۰۰ میلی‌مولار به ترتیب ۷۵/۲ و ۲۷/۲ برابر در مقایسه با شاهد شد. میزان کاهش مالون­دی­آلدئید در سطوح بالای شوری (۷۵ و ۱۰۰ میلی مولار) با کاربرد اسید سالیسیلیک، در قره‌شانی بیش­تر از تامپسون­سیدلس بود. در قره­شانی و تامپسون­سیدلس درشوری ۱۰۰ میلی­­مولار، تفاوتی بین تیمارهای ۲۰۰ و ۳۰۰ میلی‌گرم در لیتر اسید سالیسیلیک وجود نداشت.
شکل۴-۱۱: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با اسید سالیسیلیک بر میزان مالون­دی­آلدئید در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی مولار: b5.
۴-۴-۲- تاثیر شوری و سدیم نیتروپروسید و برهمکنش آن­ها بر میزان مالون­دی آلدئید
کاربرد سدیم نیتروپروسید تأثیر خوبی بر کاهش میزان مالون­دی‌­آلدئید داشت. در هر دو رقم، بین غلظت‌های ۱ و ۵/۱ میلی‌مولار سدیم نیتروپروسید، از لحاظ تأثیر بر میزان مالون دی­آلدئید، اختلاف معنی‌داری از نظر آماری مشاهده نشد. در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار (بدون کاربرد سدیم نیتروپروسید)، میزان مالون­دی­آلدئید برگ، در مقایسه با شاهد، در قره‌شانی و تامپسون سیدلس به ترتیب ۴۶/۵ و ۷۹/۵ برابر بود، اما با کاربرد سدیم نیتروپروسید، با غلظت ۵/۱ میلی‌مولار، میزان مالون­دی­آلدئید برگ در تامپسون­سیدلس، ۹/۲ برابر و در قره‌شانی، ۷۷/۳ برابر در مقایسه با شاهد شد (شکل۴-۱۲).
شکل۴-۱۲: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با سدیم نیترو­پروسید بر میزان مالون­دی آلدئید در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی­مولار: b5.
۴-۴-۳- تاثیر شوری و اسید سالیسیلیک و برهمکنش آن­ها بر میزان پروتئین کل
در هر دو رقم، میزان پروتئین کل، در سطوح شوری مختلف، از روند ثابتی برخوردار نبود. در قره‌شانی، میزان پروتئین کل، تا سطح شوری ۵۰ میلی‌مولار، یک روند افزایشی داشت، اما از سطح شوری ۵۰ تا ۱۰۰ میلی‌مولار، شروع به کاهش نمود. در تامپسون­سیدلس، میزان این شاخص، تا شوری ۲۵ میلی‌مولار، یک روند افزایشی و از ۲۵ تا ۱۰۰ میلی‌مولار، یک روند کاهشی را دنبال نمود (شکل۴-۱۳).
در قره‌شانی، میزان پروتئین کل در سطح شوری ۵۰ میلی‌مولار (در مقایسه با شاهد)، ۶۲/۵۴ درصد افزایش و میزان این شاخص در سطوح شوری ۷۵ و ۱۰۰ میلی‌مولار به ترتیب ۴۴/۳۳ و ۱۶/۵۶ درصد کاهش در مقایسه با شاهد داشت، اما میزان آن در تامپسون­سیدلس، در شوری ۲۵ میلی‌مولار، ۷۳/۷۲ درصد افزایش و در سطوح شوری ۷۵ و ۱۰۰ میلی‌مولار به ترتیب ۰۸/۳۲ و ۱۸/۳۵ کاهش، در مقایسه با شاهد داشت. در هر دو رقم، در سطوح شوری ۷۵ و ۱۰۰ میلی‌مولار، کاربرد غلظت‌های مختلف اسید سالیسیلیک، تأثیر معنی‌داری از لحاظ آماری بر افزایش میزان پروتئین کل نداشت.
شکل۴-۱۳: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با اسید سالیسیلیک بر میزان پروتئین کل در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی مولار: b5.
۴-۴-۴- تاثیر شوری و سدیم نیتروپروسید و برهمکنش آن­ها بر میزان پروتئین کل
کاربرد سدیم نیتروپروسید، تأثیر متفاوتی بر میزان پروتئین کل در این دو رقم داشت. در تامپسون­سیدلس، کاربرد سدیم نیتروپروسید، با غلظت ۵/۱ میلی‌مولار، در سطوح شوری ۷۵ و ۱۰۰ میلی‌مولار، به­ترتیب ۷/۵ و ۵۴/۴ درصد، افزایش در میزان پروتئین کل، در مقایسه با شاهد شد، اما در قره‌شانی کاربرد این ترکیب، با غلظتی مشابه باعث شد که میزان پروتئین کل، در مقایسه با شاهد، در سطح شوری ۷۵ میلی‌مولار، ۲۸/۳۷ درصد و در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار ۵۱/۴۵ درصد کاهش یابد (شکل۴-۱۴).
شکل ۴-۱۴: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با سدیم نیترو­پروسید بر میزان پروتئین کل در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی مولار: b5.
۴-۴-۵- تاثیر شوری و اسید سالیسیلیک و برهمکنش آن­ها بر میزان قندهای محلول
میزان قندهای محلول، با افزایش شوری، در هر دو رقم، افزایش یافت، به­ طوری که بیشترین میزان، مربوط به سطح شوری ۱۰۰ میلی‌مولار و کمترین میزان، مربوط به شاهد بود. میزان افزایش قندهای محلول، در تیمار شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، در قره‌شانی و تامپسون سیدلس، به­ترتیب ۳/۷ و ۷۶/۷ برابر شاهد بود. کاربرد اسید سالیسیلیک، با غلظت ۳۰۰ میلی‌گرم در لیتر، توانست میزان افزایش این شاخص را در قره‌شانی، به ۷۲/۴ و در تامپسون سیدلس، به ۲۴/۶ برابر شاهد کاهش دهد (شکل۴-۱۵).
شکل۴-۱۵: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با اسید سالیسیلیک بر میزان قند­های محلول در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی­مولار: b5.
۴-۴-۶- تاثیر شوری و سدیم نیتروپروسید و برهمکنش آن­ها بر میزان قندهای محلول
کاربرد سدیم نیتروپروسید، تأثیر مثبتی بر کاهش میزان قندهای محلول داشت، اما این تأثیر، در سطوح بالای شوری ضعیف‌تر بود، به­ طوری که، در هر دو رقم، در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، تفاوت معنی‌داری از لحاظ آماری، بر کاهش قندهای محلول، مشاهده نشد. میزان افزایش قندهای محلول، در قره‌شانی در سطوح شوری ۷۵ و ۱۰۰ میلی‌مولار به ترتیب، ۵۳/۶ و ۷۴/۹ برابر در مقایسه با شاهد بود، اما با کاربرد بالاترین غلظت سدیم نیتروپروسید (۵/۱ میلی‌مولار)، میزان افزایش این شاخص در مقایسه با شاهد در شوری ۷۵ میلی‌مولار، ۸۵/۲ برابر و در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، ۱۷/۷ برابر شد (شکل۴-۱۶).
شکل۴-۱۶: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با سدیم نیترو­پروسید بر میزان قند­های محلول در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی­مولار: b5.
۴-۴-۷- تاثیر شوری و اسید سالیسیلیک و برهمکنش آن­ها بر میزان گلیسین بتائین
یافته‌های این پژوهش، نشان داد که میزان گلیسین بتائین برگ، با افزایش شوری، یک روند افزایشی را دنبال نمود. در هر دو رقم، بیشترین میزان گلیسین بتائین، در بالاترین سطح شوری مشاهده گردید. در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، در تامپسون­سیدلس و قره‌شانی، میزان گلیسین بتائین به­ترتیب، ۵/۳ و ۹/۲ برابر در مقایسه با شاهد افزایش یافت (شکل۴-۱۷).
کاربرد اسید سالیسیلیک، تأثیر مثبتی بر افزایش میزان گلیسین بتائین داشت. در تیمارهای ۷۵ و ۱۰۰ میلی‌مولار شوری، کاربرد اسید سالیسیلیک با غلظت ۳۰۰ میلی‌گرم در لیتر در قره‌شانی باعث افزایش به­ترتیب ۳۳/۴ و ۷۸/۴ برابری در میزان گلیسین بتائین شد، همچنین در تامپسون­سیدلس با کاربرد اسید سالیسیلیک با غلظتی مشابه باعث شد که در شوری ۷۵ میلی‌مولار، ۹/۳ برابر و در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، ۱۸/۴ برابر افزایش، در میزان این شاخص در مقایسه با شاهد، مشاهده گردد. در هر دو رقم در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، تفاوتی بین غلظت­های ۲۰۰ و ۳۰۰ میلی­گرم در لیتر اسید سالیسیلیک دیده نشد.
شکل۴-۱۷: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با اسید سالیسیلیک بر میزان گلیسین بتائین در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی­مولار: b5.
۴-۴-۸- تاثیر شوری و سدیم نیتروپروسید و برهمکنش آن­ها بر میزان گلیسین بتائین
کاربرد سدیم نیتروپروسید، در شوری‌های متفاوت، تأثیر معنی‌داری بر افزایش میزان گلیسین بتائین داشت. در قره‌شانی، غلظت ۵/۱ میلی‌مولار این ترکیب، در افزایش میزان گلیسین بتائین، بهتر عمل نمود. در تامپسون­سیدلس و قره‌شانی، در تیمار شوری ۱۰۰ میلی‌مولار (بدون کاربرد سدیم نیتروپروسید)، میزان گلیسین بتائین به ترتیب ۱۷/۳ و ۸۴/۲ برابر، در مقایسه با شاهد، افزایش داشت. با کاربرد سدیم نیتروپروسید (با غلظت ۵/۱ میلی‌مولار)، میزان گلیسین بتائین در تامپسون­سیدلس در تیمار شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، ۰۵/۴ برابر و در قره‌شانی ۱۱/۴ برابر افزایش، در مقایسه با شاهد داشت. تأثیر سدیم نیتروپروسید در افزایش میزان گلیسین بتائین، در سطوح شوری متفاوت در قره‌شانی، بهتر از تامپسون سیدلس بود (شکل۴-۱۸).
شکل۴-۱۸: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با سدیم نیترو­پروسید بر میزان گلیسین بتائین در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی­مولار: b5.
۴-۴-۹- تاثیر شوری و اسید سالیسیلیک و برهمکنش آن­ها بر میزان پرولین
میزان پرولین برگ، با افزایش غلظت نمک، در محلول غذایی، به میزان زیادی، افزایش یافت. در قره‌شانی، میزان پرولین در سطح شوری ۷۵ میلی‌مولار، ۴/۳ برابر و در شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، ۴۳/۷ برابر در مقایسه با شاهد بود، اما میزان آن در تامپسون­سیدلس، در سطوح شوری ۷۵ و ۱۰۰ میلی‌مولار، به­ترتیب ۱۷/۶ و ۴/۱۲ برابر شاهد بود (شکل۴-۱۹).
کاربرد اسید سالیسیلیک در بالاترین غلظت خود (۳۰۰ میلی‌گرم در لیتر)، توانست به طور معنی‌داری، میزان پرولین را افزایش دهد. این ترکیب، درغلظت­های ۲۰۰ و ۳۰۰ میلی‌گرم در لیتر ، بیشترین تأثیر را در افزایش پرولین برگ در هر دو رقم داشت. کاربرد اسید سالیسیلیک، با غلظت ۳۰۰ میلی‌گرم در لیتر، در تیمار شوری ۱۰۰ میلی‌مولار، باعث شد که میزان پرولین، در تامپسون­سیدلس،۸۶/۱۲ برابر و در قره‌شانی، ۶۴/۷ برابر، در مقایسه با شاهد افزایش یابد. بنابراین تأثیر اسید سالیسیلیک در افزایش میزان پرولین در رقم تامپسون­سیدلس بیشتر از قره‌شانی بود. در شوری ۱۰۰ میلی­مولار، در هر دو رقم، تفاوت معنی­داری بین غلظت­های متفاوت اسید سالیسیلیک مشاهده نشد.
شکل۴-۱۹: مقایسه میانگین اثر متقابل شوری با اسید سالیسیلیک بر میزان پرولین در دو رقم انگور. رقم قره­شانی: a1، رقم تامپسون­سیدلس: a2، شاهد: b1، شوری ۲۵: b2، شوری ۵۰: b3، شوری ۷۵: b4 و شوری ۱۰۰ میلی­مولار: b5.
۴-۴-۱۰-تاثیر شوری و سدیم نیتروپروسید و برهمکنش آن­ها بر میزان پرولین