ــــــ . “سری هم به دستور بزنیم”[تاریخ دستورنویسی]. رشد آموزش ادب فارسی. س۲. ش۴ـ۵. زمستان ۱۳۶۴ـ بهار ۱۳۶۵، ص ۳۴ـ۳۵.
نخستین کتاب‌های دستور زبان فارسی به زبان عربی؛ کتاب‌های نوشته شده درباره دستور زبان فارسی به طور مستقل؛ معرفی کتاب دبستان پارسی نوشته میرزا حبیب اصفهانی.
ــــــ . “غلط ننویسیم”[نقد اثر فریدون کار]. یغما. س۹. ش۳. پیاپی ۹۵. خرداد ۱۳۳۵، ص ۱۳۶ـ۱۴۲.
احمدی گیوی، حسن [گیوی]. “بن مضارع اشتقاقی”. یگانه. س۳. ش۱۰ـ۱۱. بهار ـ تابستان ۱۳۷۸، ص ۶۳ـ۷۶؛نیز: مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد. س ۳۶. ش۲. پیاپی ۱۴۱. تابستان ۱۳۸۲، ص؟.*
بیان ترکیبات گوناگون یک واژه برای نشان دادن ویژگی‌ ترکیبی زبان فارسی؛ نمونه‌هایی از ترکیب‌های بن مضارع فعل با ساختارها و کاربردها و شاهدهای آن.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

ــــــ . “طرح دستور زبان فارسی”. رشد آموزش زبان و ادب فارسی. س۱. ش۲. تابستان ۱۳۶۴، ص ۶ـ۱۸.
هدف‌های تعلیم دستور زبان فارسی؛ طرح دستور زبان فارسی: جمله، کلمه، فعل، اسم، صفت، ضمیر، قید، شبه جمله، حروف، دستور تاریخی.
ــــــ . “ماضی استمراری”. وحید. س۷. ش۷. پیاپی ۷۸. تیر ۱۳۴۹، ص ۸۲۲ـ۸۲۳ .
نام‌های دیگر ماضی استمراری در نوشته پیشینیان و معاصران؛ ارزش‌های یادشده برای ماضی استمراری؛ ده صورت از ماضی نقلی.
اختیار، منصور. “دسته‌بندی صیغه‌های فعل در فارسی امروزه به شیوه تأویلی Transformation))”، در کنگره تحقیقات ایرانی (تهران، ۱۱ـ۱۶ شهریورماه ۱۳۴۹)، مجموعه خطابه‌های نخستین کنگره تحقیقات ایرانی. به‌کوشش مظفر بختیار. تهران: دانشگاه تهران، ۱۳۵۰، ج ۱، ص ۱ـ۲۰.
۱ـ روش کار ۲ـ صور ساختمانی افعال ۳ـ قواعد ترامانفرماسیون برای ساخت صیغه امر مصدر.
ــــــ . “شیوه بررسی گویش‌ها”. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی تهران. س۱۲. ش۲. دی ۱۳۴۳، ص ۱۷۰ـ۲۱۵.
دستگاه صوتی: گردآوری مواد اولیه، طبقه‌بندی اصوات یک گویش، ارتباط زبان شناسی و معنا.
ــــــ . “نظریه واحد صوت‌های گفتاری (فونم)”. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی تهران. س۲. ش۱. مهر ۱۳۳۳، ص ۷۳ـ۸۸ .
بحث در نظریه واحد صوت‌های گفتار (فونم)؛ توجه عملی به نظریه واحد صوت‌های گفتار (فونم) در زبان‌های مختلف.
اخوان، محمد. “نقش معنی در مباحث دستوری”. رشد آموزش ادب فارسی. س۸ . پیاپی ۳۴. پاییز ۱۳۷۲، ص ۶۲ـ۶۹.
تعریف دستور زبان، هماهنگی معنی و ساختمان ظاهری کلمه؛ دوازده استثناء.
اخوت، احمد. “نام‌شناسی داستانی”. زبان شناسی. س۷. ش۱. پیاپی۱۳. بهارـ تابستان ۱۳۶۹، ص ۱۰۵ـ۱۱۵.
شخصیت‌پردازی و اسم؛ سابقه تاریخی شکل‌شناسی اسم‌های داستانی؛ اسم جنس مرد و زن در داستان.
اخوین محمدی، عباس . “تحقیق درباره کاربرد ضمایر به جای یکدیگر در جملات فارسی”،درکنگره تحقیقات ایرانی (تبریز، ۲ـ۵ شهریورماه ۱۳۵۴) ، مجموعه سخنرانی‌های ششمین کنگره تحقیقات ایرانی. زیرنظر ناصر بقایی، اکبر بهروز. تبریز: دانشگاه تبریز، ۲۵۳۵=۱۳۵۵، ج۱، ص ۸۰ـ۱۲۵.
جدول تقسیمات نه‌گانه کاربرد ضمایر به جای یکدیگر در جملات فارسی.
ــــــ . “رابطه ضمایر و افعال با فاعل‌هایشان در جملات فارسی”، در کنگره تحقیقات ایرانی (تهران۳۰ مرداد ـ ۵ شهریورماه ۱۳۵۵)، مجموعه سخنرانی‌های هفتمین کنگره تحقیقات ایرانی. به‌کوشش محمد رسول دریاگشت. تهران: دانشگاه ملی ایران، [۱۳۵۵]، ج ۲، ص ۲۱۳ـ۲۶۴.
مطابقه و عدم مطابقه افعال و ضمایر با فاعل‌هایی که: اسم یا شبه جمله‌اند، یکی از مبهمات‌اند، یکی از اسامی جمع‌اند؛ چند نکته درباره اسامی جمع.
ادیب‌برومند، عبدالعلی. “آموزش زبان فارسی در کاربردها و سطح‌های مختلف”، در: جلسات سخنرانی و بحث درباره زبان فارسی (تهران، ۵ـ۸ آبان‌ماه ۱۳۵۰)، سخنرانی‌های دومین دوره جلسات و بحث درباره زبان فارسی. تهران: وزارت فرهنگ و هنر، ۱۳۵۳، ص ۱ـ۷.
فارسی سره، مخل نثر شیوا؛ ناپسندبودن مغلق‌نویسی در نثر؛ مقصود از ساده‌نویسی؛ نکته‌هایی که در نثر باید رعایت گردد.
ــــــ . “اثر شاهنامه در زبان و ادبیات فارسی و روح و فکر ایرانی”. هنر و مردم. دوره ۱۴. ش۱۵۳ـ۱۵۴. ۱۳۵۴، ص ۱۳۴ـ۱۴۱.
اثر شاهنامه در اصطلاحات دستور زبان و شعر فارسی.
ــــــ . “سخنی درباره زبان فارسی”، در: نامواره دکتر محمود افشار. به‌کوشش ایرج افشار، با همکاری کریم اصفهانیان. تهران: مجموعه انتشارات ادبی و تاریخی موقوفات دکتر محمود افشار یزدی، ۱۳۶۴، ج۱، ص ۳۲۴ـ۳۳۱.
سه راه برای افزایش ظرفیت زبان و حفظ اصالت آن: ۱ـ آفریدن ترکیب‌های زیبا یا «واژه‌های پیوندی»۲ـ بهره‌گیری از واژه‌های ساده یا پیوندی که از نظر ما دورمانده است ۳ـ استفاده از زبان‌های محلی (لهجه‌ها) که شاخه‌های زبان ایرانی می‌باشد.
ادیب طوسی، محمدامین. “«آل» یا «آر» در آخر کلمات”. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز. س۳.ش ۵ـ۶. خرداد ـ تیر ۱۳۲۹، ص ۶۵.
پسوند متروک “آل”و شش معنی از آن.
ــــــ . “اشتقاق و بعضی از لغات فارسی”. ایرانشهر. س۱، ص ۲۴۶ـ۲۴۸.^*
ــــــ . “بحثی درباره زبان”. وحید. دوره ۱۰. ش۱. پیاپی ۱۰۰. فروردین ۱۳۵۱، ص ۸۷ـ۹۷.
اهمیت زبان؛ پیدایش زبان شناسی؛ اجزاء زبان.
ــــــ . “بحثی درباره زبان فارسی”. ارمغان. س۴۳. ۱۳۵۳، ص ۱۲۹ـ۱۳۵، ۲۲۵ـ۲۳۱، ۲۸۲ـ۲۸۹، ۳۸۶ـ۳۹۵، ۴۵۱ـ۴۵۸، ۵۶۶ـ۵۷۲، ۶۵۰ـ۶۵۶؛ س۴۴. ۱۳۵۴، ص ۸۳ـ۸۹.^*
ــــــ . “بحثی در تطور گویش‌های ایرانی”. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز. س۲۰. ۱۳۴۷ـ۱۳۴۸، ص۱۵۹ـ۱۸۲،۲۹۲ـ۳۰۸،۴۲۳ـ۴۳۸؛ س۲۱. ۱۳۴۸، ص۹ـ۲۴، ۱۵۷ـ۱۶۸، ۳۴۵ـ۳۵۲؛ س۲۲. ۱۳۴۹، ص ۳۲۹ـ۳۳۶.*
ــــــ . “«ترکیب کلمات». ارمغان. س۵۴. دوره ۴۱. ش۲. اردیبهشت ۱۳۵۱، ص ۸۶ـ۹۰.
کلمات مرکب در زبان فارسی: ترکیب‌های عمده اسمی؛ ترکیب‌های قیدی؛ ترکیب‌های صفت مفعولی با کلمه‌ای که مفعول یا فاعل یا قید زمان و مکان باشد.
ــــــ . “تغییر کلمات عربی در زبان فارسی”. وحید. ش۱۰. پیاپی ۹۷. دی ۱۳۵۰، ص ۱۴۳۹ـ۱۴۴۶.
پنج نحوه از تغییر کلمات عربی در زبان فارسی.
ــــــ . “تنوین و تشدید”. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز. س۳. ش ۵ـ۶. مرداد ـ شهریور ۱۳۲۹، ص ۷۰.
تنوین ـ تشدید.
ــــــ . “چند پسوند مهجور”. وحید. س۹. ش۸. پیاپی ۹۵. آبان ۱۳۵۰، ص ۱۱۸۳ـ۱۱۹۱؛ پیاپی ۹۶. آذر ۱۳۵۰، ص ۱۳۴۱ـ۱۳۵۱.
۱ـ وندهایی که در قدیم معمول بوده است ۲ـ وندهایی که کاملاً از میان نرفته است ۳ـ وندهای معمول = ذکر سی و شش مورد.
ــــــ . “قواعد دستوری”[وجه مصدری]. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز. س۳. ش۳ـ۴. خرداد ـ تیر ۱۳۲۹، ص ۳۰.
وجه مصدری؛ صرف وجه مصدر به کمک برخی افعال.
ــــــ . “کلمات مختوم به «الف» و «واو»”. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز. س۳. ش ۵ـ۶. مرداد ـ شهریور ۱۳۲۹، ص ۳۳.
کلمات مختوم به “الف”، “واو” و “یاء” در زبان پهلوی؛ قواعد امروز این کلمات.
ــــــ . “گان ـ کان”. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز. س۳. ش۵ـ۶. مرداد ـ شهریور ۱۳۲۹، ص ۱۰۶.
“گان ـ کان”در آخر کلمات؛ معانی مفرد آن؛ معانی جمع آن.
ــــــ . “نقش افعال در زبان فارسی”. وحید. س۱۴. پیاپی ۲۰۲. بهمن ۲۵۳۵=۱۳۵۵، ص ۸۴۱ـ۸۴۶؛ نیز: هوخت. دوره ۳۳. ش۲. اردیبهشت ۱۳۶۱، ص ۵۷ـ۶۴؛ ش۳. خرداد ۱۳۶۱، ص ۲۸ـ۳۴.
تقسیم‌بندی افعال از نظر: دلالت، معنا، لازم و متعدی، صرف، شکل، ریشه، معمول بودن، سالم بودن، تلفظ، معنی/ صورت‌های پنج‌گانه افعال مرکب.