(خاقانی، ۱۳۷۵: ۳۲)
ص۵۸ـ ثریا: پروین. یکی از صورت‌های فلکی. شش ستاره است مانند خوشهانگور که به خاطر نزدیک بودن به هم، به اجتماع دلالت دارد، برخلاف بنات‌النعش که به پراکندگی و تفرقه مشهور و ضرب‌المثل است.
ص۵۸ـ ظالم: از موتیف‌های پرتکرار در شعر سبک هندی است. معشوق جفاپیشه.
ص۵۸ـ گل‌پیرهن: آنکه پیراهن وی از لطافت و نازکی گل را ماند. گلپوش. مجازاً نازک‌اندام. این ترکیب در شعر شاعران متقدم نیز به کار رفته اما از موتیف‌های شعر سبک هندی است.
ص۵۸ـ یوسف: تلمیح به داستان حضرت یوسف(ع) در شعر سبک هندی بسامد بسیار بالایی دارد و یکی از موتیف‌های شعری این دوره است که غالباً با «کاروان» و «خریدار» همراه می‌شود.
ص۵۸ـ غبار هستی‌ام چون ابر حایل بود… : مشابه مضمون بیت زیر از حافظ است:
میان عاشـق و معشـوق هیـچ حایل نیستتو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز
(حافظ، ۱۳۶۲: ۵۳۶)
ص۵۹ـ سر نرگس تو گردیم: فدای نرگس(چشم) تو شوم. از کاربردهای عامیانه در شعر این دوره است.
ص۵۹ـ ذرّه و آفتاب از موتیف‎های عرفانی شعر فقیر است.
ص۶۰ـ حَی: ایل، قبیله. / توتیا: سرمه. / سالوس: ریا و تزویر. / قلزم: دریا
ص۶۰ـ از من فقیر روزی این حرف با حزین گو… : مصراع دوم این بیت از حزین لاهیجی تضمین شده است و البته فقیر این غزل را به اقتفای غزل حزین سروده است:

خواهم در این گلستان دستوری صبا را
از آتشین عذاران گردیده دیده روشن

تـا گـرد سـر بگـردم آن یـار بـی وفـا را…
قـد صـار یـا کــراماً لیـلـی بـکـم نـهـارا
(حزین، ۱۳۸۴: ۱۷۴)

ص۶۱ـ سیماب: جیوه را گویند و معرب آن زیبق باشد و جزء اعظم اکسیر است، بلکه روح اکسیر و روح جمیع اجساد است. (برهان قاطع). سیماب شدن:کنایه از بی قرار شدن.
ص۶۱ـ اسطرلاب: وسیله‌ای است که برای مشاهده وضع ستارگان و تعیین ارتفاع آنها در افق به کار می‌رفته است.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

ص۶۱ـ پرد از شرم رویش لاله‌ها را رنگ…:
«پریدن رنگ» اصطلاح ساده و محاوره‌ای است که در امروزه نیز به کار می‌رود. شاعران سبک هندی با «رنگ» شبکه تداعی بسیار وسیعی را به وجود آورده‌اند که با عنوان «پرواز رنگ» «شکست رنگ» و … در شعر ایشان انعکاس بسیار دارد. (شفیعی کدکنی، ۱۳۷۶: ۳۲۸)
ص۶۲ـ لوح: تخته مشق اطفال در قدیم بوده است.
ص۶۲ـ گل ‌زمین: قطعه زمین خوب و مرغوب را می‌گفتند.
ص۶۲ـ حباب: از موتیف‌های سبک هندی و شعر فقیر است که رمز نیستی و تداعی مجموعه‌ای از خیال‌هاست. حباب تصویری است از خانه به دوشی و خانه بر آب داشتن و کسی که کلاهداری او (غرور و اعتبارش) بسیار کوتاه‌مدت است. (شفیعی‎کدکنی، ۱۳۷۶: ۳۲۷)
ص۶۲ـ بحر آتش‌خیز: از ترکیبات پارادوکسی شعر فقیر است. این نوع ترکیبات در سبک هندی رایج است.
ص۶۲ـ دریاکشی باید چو من…: دریانوش. کسی که می‌تواند شراب بسیار بنوشد. کنایه از کسی که دیر مست می‌شود.در اصطلاح عرفانی، کسی که ظرفیت وجودی زیادی برای واردات غیبی و درک حقایق دارد. در مقابل آن «تنک شراب» است.
ص۶۲ـ حیز: مخنّث و نامرد.
ص۶۳ـ حنظل: میوه گیاهی به اندازه خربزهکوچکو درنهایتتلخی استکهآنراخربزه (یا هندوانه)ابوجهلنیز می‌گویند.
ص۶۳ـ به این حسرت که سائل می‌رود محروم از پیشت… : اشاره به این آیه دارد: «و اما السائل فلا تنهر» (ضحی/۱۰).
ص۶۳ـ ز پهلوی خس و خاشاک آتش مایه‌ور گردد…: شبیه مضمون بیت زیر از صائب است:

اظهار عجز پیش ستمگر ز ابلهی ست

اشک کباب موجب طغیان آتش است