استانبول۶۸کپنهاگ۲۱

وین۶۷پراگ۲۱لندن۵۵پوسان۱۸بارسلون۴۶مونترال۱۴آمستردام۴۶توکیو۱۰برلین۳۹ملبورن۹آتن۳۲سئول۵بوداپست۳۰هلسینکی۴

ﻫﻤﺎنﻃﻮرﮐﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮔﺮدد، ارﻗﺎم اﻋﻄﺎﯾﯽ دوﻟﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮداریﻫﺎی ﺷﻬﺮﻫﺎی ﻣﻨﺘﺨﺐ، ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ ﭘﺪﯾﺪه­ای ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان ﺧﻮدﮐﻔﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﺧﻮداﺗﮑﺎﯾﯽ، ﯾﺎ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﻧﯿﺴﺖ و ﯾﺎ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮای ﻋﺪم ﮐﻤﮏﻫﺎی دوﻟﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻟﺬا ﺑﻪ دﻻﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺷﻤﺮده ﺷﺪ دوﻟﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﻬﺮداریﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدﮐﻔﺎﯾﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺳﻮق داده و از آﻧﺎن ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻮد ﺑﻄﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺄﻣﯿﻦﮐﻨﻨﺪه ﻣﻨﺎﺑﻊ مالی ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ اﺻﺮار ﺑﺮ اﯾﻦ اﻣﺮ ﺳﺒﺐ ﻣﯽﮔﺮدد ﮐﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﺴﺐ درآﻣﺪﻫﺎﯾﯽ روی آورﻧﺪ ﮐﻪ ﺿﻤﺎﻧﺘﯽ ﺑﺮای ﺳﺎﻟﻢ ﻧﮕﻪداﺷﺘﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﻤﻮﻧﻪ آن را در ﮐﻼن ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺑﺰرگ ﮐﺸﻮر ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ اشاره ﺷﺪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺨﺶ ﻋﻈﯿﻤﯽ از درآﻣﺪ ﺷﻬﺮداریﻫﺎی ﮐﺸﻮر ﻣﺘﺄﺛﺮ از اﻗﻼﻣﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺪارک ﮐﺴﺐ آﻧﻬﺎ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎ را در ﻣﻌﺮض ﺗﻬﺪﯾﺪ و ﺗﺨﺮﯾﺐ از ﺟﻬﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎی ﮐﺸﻮر ﺻﺮفﻧﻈﺮ از ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮدن ﯾﺎ ﺑﺰرگ ﺑﻮدن ﺑﻪ دﻻﯾﻞذﮐﺮ ﺷﺪه ﺑﻪ ﮐﻤﮏﻫﺎی اﻋﻄﺎﯾﯽ دوﻟﺖ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪﻧﺪ، اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﯿﺎﺳﺖ وزارت ﮐﺸﻮر، ﻃﯽ دﻫﻪﻫﺎی اﺧﯿﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ و ﺳﻮی ﺧﻮدﮐﻔﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮداریﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ و ﺳﻬﻢ ﮐﻼن ﺷﻬﺮﻫﺎ از اﯾﻦ ﮐﻤﮏﻫﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎﭼﯿﺰ و در ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﻮاﻗﻊ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺻﻔﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻟﺬا ﺷﻬﺮداریﻫﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻮﺟﻮد ﻋﻠﯽاﻻﺻﻮل ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﺑﻪ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎری اﯾﻦ درآﻣﺪﻫﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻋﻠﯽرﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪﭘﺮداﺧﺖ اﯾﻦ اﻗﻼم ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ ﻣﺒﺎﻧﯽ ﻧﻈﺮی و ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ ﻋﻤﻠﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺗﻮﺟﯿﻪ دارد و درﯾﺎﻓﺖ اﯾﻦ ﮐﻤﮏﻫﺎ در ﮐﺸﻮرﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺟﻬﺎن اﻋﻢ از ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ و در ﺣﺎل ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺻﻮرت ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد؛ اﻣﺎ در اﯾﺮان ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﮕﺮش دوﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﻧﯽ ﻣﺎﻟﯿﻪ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺷﻬﺮﻫﺎ، اﯾﻦ درآﻣﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭘﺎﯾﺪار ارزﯾﺎﺑﯽ ﮔﺮدﻧﺪ.

۲-۵-۱-۸- اﺳﺘﻘﺮاض و ﻧﻘﺶ ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ در ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﺎﻟﯽ ﺷﻬﺮﻫﺎ

اﺳﺘﻘﺮاض از ﺑﺎﻧﮏﻫﺎ و ﻧﻬﺎدﻫﺎی ﻣﺎﻟﯽ و ﻣﺆﺳﺴﺎت اﻋﺘﺒﺎری و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ در ﺗﻮﻟﯿﺪ و ﺗﻬﯿﻪ زﯾﺮﺳﺎﺧﺖﻫﺎی ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺷﻬﺮﻫﺎ از دﯾﮕﺮ راهﮐﺎرﻫﺎی ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﺎﻟﯽ ﺷﻬﺮداریﻫﺎ اﺳﺖ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ً ﻧﯿﺰ اﺷﺎره ﮔﺮدﯾﺪ ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﺮای ﺧﺪﻣﺎت ﻋﻤﻮﻣﯽ و زﯾﺮﺳﺎﺧﺖﻫﺎ در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﻬﺮی، ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺮآورده ﮐﺮدن ﻧﯿﺎزﻫﺎ از ﻣﺤﺪوده ﻋﻮارض و ﻓﺮوش ﺧﺪﻣﺎت و ﮐﻤﮏﻫﺎ دوﻟﺘﯽ ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﯽرود. دوﻟﺖﻫﺎی ﻣﺤﻠﯽ ﯾﺎ ﺷﻬﺮداریﻫﺎ ﻣﺮﺗﺒﺎً درﺻﺪد ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻃﯿﻒ وﺳﯿﻊﺗﺮ و ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی از ﺧﺪﻣﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و زﯾﺮﺳﺎﺧﺖﻫﺎی ﮐﺎﻟﺒﺪی را در ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎزﻧﺪ. در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل دوﻟﺖﻫﺎ ﺑﻪ رﻏﻢ درآﻣﺪ ﻧﺎﮐﺎﻓﯽ و در ﭘﺎره­ای از ﻣﻮارد ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻی ﺑﺪﻫﯽﻫﺎ، ﻧﺎﮔﺰﯾﺮﻧﺪ اﯾﻦ ﻧﯿﺎزﻫﺎ را ﺑﺮﻃﺮف ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. اﻣﺎ ﺣﺠﯿﻢ ﮐﺮدن ﺑﺎر دوﻟﺖﻫﺎی ﻣﺮﮐﺰی و ﻣﺤﻠﯽ اﻏﻠﺐ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺎرآﻣﺪی ﻋﺮﺿﻪ ﺧﺪﻣﺎت و زﯾﺮﺳﺎﺧﺖﻫﺎ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺴﯿﺎری ازﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎ و ﺷﺮﮐﺖﻫﺎی دوﻟﺘﯽ ﮐﻪ در اراﺋﻪ ﺧﺪﻣﺎت ﺷﻬﺮی ﻓﻌﺎل­اﻧﺪ، ﺑﺠﺎی ﺗﻮﻟﯿﺪ درآﻣﺪ ﺑﺮای دوﻟﺖ، ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺸﮑﻼت اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﺮای ﻧﻈﺎمﻫﺎی ﺷﻬﺮی و ﺑﺨﺼﻮص در ﮐﺸﻮرﻫﺎی در ﺣﺎل ﺗﻮﺳﻌﻪ، ﺳﺒﺐ ﻣﯽﮔﺮدد ﺗﺎ اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﺎﻟﻘﻮه دﯾﮕﺮی را در اﯾﻔﺎی ﻧﻘﺶ ﻓﻌﺎلﺗﺮ در ﻋﺮﺿﻪ ﺧﺪﻣﺎت ﻋﻤﻮﻣﯽ از ﻗﺒﯿﻞ ﺑﻬﺪاﺷﺖ، آﻣﻮزش و ﭘﺮورش، ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ زﯾﺮﺳﺎﺧﺖﻫﺎی ﮐﺎﻟﺒﺪی از ﺟﻤﻠﻪ راهﻫﺎ و ﺧﺪﻣﺎت ﺑﺮق، آب و ﺗﻠﻔﻦ، ﺷﺒﮑﻪﻫﺎی ﻓﺎﺿﻼب و دﻓﻊ ﻣﻮاد زاﺋﺪ را ﻣﻮرد ارزﯾﺎﺑﯽ ﻗﺮار دﻫﻨﺪ. در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ استقراض ﯾﮑﯽ از راهﮐﺎرﻫﺎی ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. روشﻫﺎی اﺳﺘﻘﺮاﺿﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرتﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺻﻮرت ﭘﺬﯾﺮد.

۲-۵-۱-۹- ﻣﺸﺎرﮐﺖ و ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاری ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ

در اﯾﻦ روش ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ از ﻃﺮﯾﻖ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاری در زﯾﺮﺳﺎﺧﺖﻫﺎی ﺷﻬﺮی ﻓﺸﺎر ﻣﺎﻟﯽ را ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽدﻫﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺤﺚ ﺳﻮدﻣﻨﺪی و ﮐﺎراﯾﯽ ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ در ﺑﺮﺧﯽ از ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﻋﻤﻮﻣﯽ و زﯾﺮﺑﻨﺎﯾﯽ دارای ﻣﻮاﻓﻘﯿﻦ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻣﺘﻌﺪدی اﺳﺖ، اﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﺴﯿﺎری از ﺷﻮاﻫﺪ دال ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاریﻫﺎی ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ میﺗﻮاﻧﺪ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ را در ﮔﺴﺘﺮش ﺧﺪﻣﺎت و زﯾﺮﺳﺎﺧﺖﻫﺎی ﺷﻬﺮی اﯾﺠﺎد ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﺑﻄﻮر ﺧﻼﺻﻪ ﻣﺤﺪودﯾﺖﻫﺎی ﺷﺪﯾﺪ ﻣﺎﻟﯽ ﺷﻬﺮداریﻫﺎ از ﯾﮏ ﻃﺮف و ﻧﺎﮐﺎرآﻣﺪی ﺷﺮﮐﺖﻫﺎی ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاری دوﻟﺘﯽ از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ، ﺿﺮورت ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ، ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎی ﻏﯿﺮدوﻟﺘﯽ و ﺑﺎزارﻫﺎی ﻣﺎﻟﯽ را در ﮐﺎراﯾﯽ اراﺋﻪ ﺧﺪﻣﺎت ﺑﺮای ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ. روشﻫﺎی اﺳﺘﻘﺮاض و ﻣﺸﺎرﮐﺖ در ﻃﺮحﻫﺎی ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺷﻬﺮداریﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرتﻫﺎی زﯾﺮ اﻧﺠﺎم ﮔﯿﺮد:

-ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاری ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ و ﺗﺸﮑﻞﻫﺎی ﻏﯿﺮدوﻟﺘﯽ؛

-اﻧﺘﺸﺎر اوراق ﻣﺸﺎرﮐﺖ؛

-اﺳﺘﻘﺮاض از ﺑﺎﻧﮏﻫﺎ و ﻧﻬﺎدﻫﺎی ﻣﺎﻟﯽ داﺧﻠﯽ و ﺧﺎرﺟﯽ؛

-ﺑﺎﻧﮏﻫﺎی ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺷﻬﺮداریﻫﺎ و ﺻﻨﺪوقﻫﺎی ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺷﻬﺮی (شرزه­ای و قطمیری، ۱۳۸۲).

ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاری و ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ، از دﯾﮕﺮ راهﮐﺎرﻫﺎی ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﺎﻟﯽ ﺷﻬﺮداریﻫﺎی ﮐﺸﻮر ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑـﺎ ﺑﺨﺶ دوﻟﺘﯽ، دارای وﯾﮋﮔﯽ و ﺧﺼﻮﺻﯿﺎتی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﺪهﺗﺮﯾﻦ آن ﮐﺎراﯾﯽ ﺑﺎﻻ و دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑــﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺘﻨﻮع اﺳﺖ. ﺗﺠﺎرب ارزﻧﺪه ﺟﻬﺎﻧﯽ در زمینه اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻬﺮداریﻫﺎ از ﻇﺮﻓﯿﺖﻫﺎی ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ در ﺟﻬﺖ اﺟﺮای ﭘﺮوژهﻫﺎی ﺧﺪﻣﺎت ﺷﻬﺮی ﻣﻮﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯽﺑﺎشد (هیراشیما^[۵]، ۲۰۰۴٫، اندرسون^[۶]، ۲۰۰۰٫، باهل و لین^[۷]، ۱۹۹۲).

ﺗﺸﮑﻞﻫﺎی ﻏﯿﺮ دوﻟﺘﯽ ﻗﺎدرﻧﺪ ﮐﻪ در اﻧﺠﺎم ﭘﺮوژهﻫﺎی ﻋﻤﺮاﻧﯽ و زﯾﺮﺳﺎﺧﺘﯽ ﺷﻬﺮداریﻫﺎ ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. اﯾﻦ ﺗﺸﮑﻞﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارا ﺑﻮدن اﻃﻼﻋﺎت ﮐﺎﻓﯽ و ﻧﻔﻮذ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪای ﮐﻪ در ﺑﯿﻦ ﻣﺮدم ﺑﻮﯾﮋه در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺤﻠﯽ و ﺑﻮﻣﯽ دارﻧﺪ، ﻗﺎدرﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﮏﻫﺎی ﺷﺎﯾﺎﻧﯽ در ﺗﻬﯿﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺑﺮﺧﯽ از ﭘﺮوژهﻫﺎ را اراﺋﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. در اﯾﺮان ﻧﯿﺰ ﭘﺘﺎﻧﺴﯿﻞ اﯾﺠﺎد اﯾﻦ ﺗﺸﮑﻞﻫﺎ وﺟﻮد دارد. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ وﺟﻮد ﭘﺎره­ای از ﻣﺴﺎﺋﻞ و از ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺪم وﺟﻮد ﺑﺴﺘﺮﻫﺎی ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ، اﯾﻦ ﺗﺸﮑﻞﻫﺎ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻟﯽ ﻧﺪارﻧﺪ.

۲-۵-۱-۱۰- اﻧﺘﺸﺎر اوراق ﻣﺸﺎرﮐﺖ

اﻧﺘﺸﺎر اوراق ﻣﺸﺎرﮐﺖ، از دﯾﮕﺮ ﺷﯿﻮهﻫﺎی ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮی از ﮐﻤﮏﻫﺎی ﻣﺮدﻣﯽ اﺳﺖ. اﻧﺘﺸﺎر اوراق ﻣﺸﺎرﮐﺖ و اﯾﺠﺎد اﻧﮕﯿﺰهﻫﺎی ﺗﺸﻮﯾﻘﯽ اﻗﺘﺼﺎدی ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪاران و ﺗﻀﻤﯿﻦ ﺑﺎزﺧﺮﯾﺪ اﯾﻦ اوراق ﺗﻮﺳﻂ ﺑﺎﻧﮏﻫﺎ و ﯾﺎ ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎی ﻣﺎﻟﯽ ﮔﺎﻣﯽ ﺻﺤﯿﺢ و ﻣﻄﻠﻮب در ﺟﻬﺖ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﺎﻟﯽ ﺷﻬﺮداریﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. اراﺋﻪ اﯾﻦ اوراق ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ در ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺸﻮرﻫﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮔﺮدﯾﺪه و ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖآﻣﯿﺰی را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. در اﯾﺮان ﻫﻢ اوراق ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻃﺮح ﻧﻮاب ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻬﺮداری ﺗﻬﺮان ﺑﺎ ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺷﺒﮑﻪ ﺑﺎﻧﮑﯽ، اﻧﺘﺸﺎر اوراق ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻃﺮح ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﻌﻈﯿﻢ و اوراق ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻃﺮح ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺎزار ﻏﺮب ﺗﺒﺮﯾﺰ از ﻣﺜﺎلﻫﺎی ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻣﺮدم و ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ در ﻃﺮحﻫﺎی زﯾﺮﺳﺎﺧﺘﯽ ﺷﻬﺮداری ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﮔﺮدد.

۲-۵-۱-۱۱- اﺳﺘﻘﺮاض از ﺑﺎﻧﮏﻫﺎ و ﻧﻬﺎدﻫﺎی ﻣﺎﻟﯽ داﺧﻠﯽ و ﺧﺎرﺟﯽ